Bungy jumpen!!

Vandaag nog eens (voor de laatste keer) onze favoriete streek bezocht op de motorbike: de Mae Sa vallei. We wilden nog eens terug naar de Queen Sirikit Bothanic gardens, vorige keer waren we daar te laat om nog veel te kunnen doen.
Op weg naar boven (de berg dus weer op) hielden we een stop voor koffie en thee, en daar werden we op een geweldig idee gebracht: Bungy Jumpen, jaaaaa, laten we dat eens gaan doen! Maar.... toen ik naar het toilet ging, kwam ik daar een veelzeggend stripverhaaltje op de muur tegen (vooral de foto even uitvergroten!!), waardoor ik toch op andere gedachten werd gebracht, haha.
In het prachtige arboretum hebben we weer net zo genoten als de vorige keer, we hebben nu de andere helft doorgewandeld. Het hele park is steil tegen een bergwand aangelegd, maar dit keer hebben we ons met een soort toeristenbusje naar de top laten brengen en zijn te voet weer afgedaald, zodat we adem overhielden om nog wat leuke zijpaden te nemen.
We ontdekten verrassend veel planten die bij ons als kamerplantjes worden aangeboden, maar dan hier meer dan levensgroot!
Nu zijn we in afwachting van de dingen die komen gaan: oudejaarsavond wordt hier blijkbaar op ongeveer dezelfde manier gevierd als in Europa. Veel mensen (en ook de scholen) hebben vakantie van 28 december tot 3 januari, wat ook goed te merken was bij de toeristische trekpleisters van deze streek. Vanavond zijn er opvallend veel families aan het eten en hier en daar klinkt al wat vuurwerk. Als we hier zo meteen onze internet-verplichtingen hebben afgewerkt, wandelen we richting rivier, waar het grote vuurwerk gaat plaatsvinden. Joris, ook al zijn we niet in Antwerpen, vuurwerk bij de rivier doet het overal goed he! Ook hebben we vanmiddag het Thaise woord voor gelukkig nieuwjaar geleerd: 'Sawadipimai', dus daar kunnen we straks mee aan de slag.
WE hopen dat jullie allemaal een gezellige oudejaarsavond hebben en het nieuwe jaar spetterend zullen beginnen!

Zondag, rustdag.

Vandaag geen massages, trekkings of prive-taxis, nee een daqgje om ditjes en datjes te doen. Zoals b.v. naar het postkantoor om een pakket te laten maken van onze 'souvenirs' En dus moest er bijna 10 kilogrammen spullen opgestuurd worden, want die passen niet in de koffers. M'n 'geestenhuisje', m'n costuum en talloze andere dingetjes. Vanmiddag een beetje gezwommen bij het guesthouse en daarna een wandelingetje gemaakt; gezien dat men bezig was om een spetterend vuurwerk aan te leggen bij de Mae Ping en tenslotte nog naar de sundaynight market. Blijft toch altijd erg leuk, die enorme markt met steeds weer verrassende spullen. En van alles altijd zoveeeel.. Bv. peper- en zoutstelletjes in de vorm van een omhelzend paartje: geen 10 of 15 setjes, nee, minstens 100 van die stelletjes staan in die kraam. En zo is het met alles, onbegrijpelijk en ongelofelijk, maar wel leuk. Een heel kapitalistisch land, als het maar vol is en veel is, dan is het pas goed. Nog een prulletje gekocht en ik begin het afdingen goed te leren: altijd blijven glimlachen.
Vraagprijs 170 Bath, nee te duur, wat biedt je, 100 baht, glimlach, nee, dat kan echt niet, 150 OK? nou - smilend - is toch wat veel. Wat denkt u van 120? Brede smile van de verkoopster, dat is goed. Iedereen gelukkig en wat een leuk spel!
Wat een heerlijk land is Thailand toch.....
PS: Els vindt de foto op het terras van ons stamcafe afschuwelijk, misschien heeft ze gelijk, maar hij blijft staan! De andere foto hier is het uitzicht vanaf het terras op de night-market.

Zzzzoeken naar... zzzzzijde

Onze dagen in Chiang Mai lopen ten einde, woensdag vertrekken we hier. Maar ik liep al zolang rond met de wens om zijde te kopen om een dekbedhoes van te maken (en ook Willem had plannen in die richting gekregen), dat we besloten om vandaag nog een ultieme poging te wagen om iets te vinden. Want we waren al eerder op zoek geweest, zelfs op de brommer naar San Kamphaeng gereden (het zijde-dorp bij uitstek). Maar aangezien alles daar alleen in het Thai schrift op de borden stond, hebben we toen niet meer gevonden dan een kleine erg verouderde zijdeweverij, waar je verder ook niets kon kopen.
Vanmorgen besloten we te voet naar een 'shopping-plaza' te gaan, dat we in een tijdschriftje ontdekt hadden. Haha, we denken steeds dat we Chiang Mai al kennen als onze broekzak, en steeds ontdekken we weer wijkjes waar we nog niet geweest zijn. Nu, het 'plaza' was weer eens niet te vinden ( da's niets nieuws hier, want de kaarten kloppen nooit). We hadden al twee keer een grote straat afgewandeld, waar het in de buurt moest zijn. De eerste keer had een taxichauffeur ons niet naar de juiste plek verwezen, de tweede keer hadden we een boekje bij ons (gevonden bij Starbuck's) waar het plaza in stond. Maar toen vertelde het mannetje ons dat daar geen winkels waren, alleen eet- en drinktentjes. Wij zouden Wij niet zijn, als we dat niet eerst met eigen ogen wilden zien. Hij bleek toch gelijk te hebben, er was niets te beleven. Dus wij weer terug naar 'ons mannetje', we hadden inmiddels bedacht dat het handig zou zijn om voor deze plannen even een gids te hebben. Mannetje viel ons zowat om de hals en bood aan om ons voor een (alweer) zeer zacht prijsje mee op sleeptouw te nemen, dus hebben we de rest van de dag ons luxueus in een taxi laten vervoeren. Het voordeel is dan inderdaad, dat zo iemand de juiste plaatsen weet, als je uitgelegd hebt waar je naar op zoek bent. Hij bracht ons naar drie grote zijde-fabrieken, waar overigens alles nog handmatig gebeurt: we hebben het hele proces nu ook gezien, van wormpjes tot coconnen waar de zijdedraad uit getrokken wordt, het spinnen van de draden en het weven van de lappen. Prachtig om te zien, en prachtige stoffen, maar helaas.... mijn kleurtje/motiefje zat er niet bij. Dus niet geslaagd, ik vrees dat ik die droom maar moet vergeten. Maar... we hebben weer een dag gehad die heel anders verliep dan we gedacht hadden, waarop we weer veel gezien en geleerd hebben en vooral ook veel gelachen hebben. Ons mannetje (Mr.Prem) sprak goed Engels en had veel humor.
Vanavond 'uit' eten geweest, wat in ons geval wil zeggen eens een keertje iets anders dan Thais eten. Griekse meze, met zelfs... een groot glas wijn, dat was genieten!

Trekking in de bergen.

Een al wat langer geplande trip vandaag uitgevoerd. Een trekking in een gebied zo'n 60 Km ten noorden van Chg Mai. Het zou een echte wandeltrip worden, 4 tot 5 uur lopen in het bergachtig gebied. Els bedacht zich (terecht) en bleef thuis voor een bezoekje aan de pedicure, een massage enz.
Dus alleen met een busje naar de bergen. Het busje zat overigens vol met deelnemers aan andere trips zoals mountainbiken. Op de bestemming aangekomen bleek dat ik de enige was voor de 1-daagse trekking. Er zijn ook trips voor 2 of 3 dagen met overnachtingen in het woud. Maar ik had het getroffen: een aardige en deskundige Thai was mijn gids voor die dag en hij liep de hele dag in engels met een zwaar accent te vertellen over van alles en nog wat. De planten die we zagen, de paddestoelen, de bomen, de groentes en specerijen voor de thai maaltijden. Deed erg zijn best. Vertelde me z'n levensverhaal over zijn jeugd in Birma en ging later over tot het zingen van o.a. kerstliedjes, want hij was catholiek en geen boeddhist.
De route was wel redelijk zwaar, smalle paden, stijgen en dalen, dwars door het woud en 2 keer een bergdorpje tegengekomen waar ze nu eens geen souvenirs verkopen: puur natuur. En rond het dorpje (10-15 huisjes) de velden om o.a. bloemkool en chinese kool te verbouwen. Geen electriciteit, wel (berg)water, huizen met daken van biezen en wanden van gevlochten bamboe.
Onderweg konden we nog zwemmen bij, jawel, een waterval waar ook nog een grote groep van de meerdaagse trekking was. Ik ben echt bekaf thuisgekomen, maar na een goeie Singha gaat het weer wat beter, maar blij dat ik een keer een inspannende tocht gemaakt heb. Overigens niet veel foto's: in het bos heb je nu eenmaal weinig overviews.
PS: de wolkjes van gisteren zijn weer helemaal ver weg!

Groooooot nieuws!!

Let op: vandaag hebben we voor het eerst sinds zes weken een paar wolkjes aan de anders zo strakblauwe lucht gezien!!
Einde van dit nieuwsbulletin.

Haha, meer heb ik op dit moment ook niet te vertellen eigenlijk, behalve dan dat ik vanmorgen weer naar de fotograaf moest met alweer een virus in m'n camera. Gelukkig heeft het tot nu toe nooit effect op de foto's, maar ik ben toch weer blij als dat virus eraf is.
Vanmiddag zijn we gaan zwemmen, morgen gaan we de dag gescheiden doorbrengen: Willem gaat een 1-dags trekking doen, waar hij morgenavond zelf wel over zal vertellen, als hij nog pap kan zeggen dan.

Doi Suthep/Doi Pui

Vandaag hebben we een auto met chauffeur gehuurd voor een zelfbedachte trip naar Doi Suthep. Lijkt een dure aangelegenheid maar dat valt mee; de auto was zo'n klein busje voor max. 10 personen. We hadden de chauffeur de route uitgelegd en hij noemde de prijs voor de gehele dag: 600 Baht = 12 Euros!
We zijn eerst naar de top van de Doi Suthep gereden waar ook zo ongeveer het bergdorpje Ngongh ligt. Een kilometer souvenirshops vluchtig bekeken en toen de bergpaadjes gevolgd, door het tropische bos, via boomgaarden en bloemenvelden met chrysanten en asters en een chinees begraafplaatsje. Zo nu en dan een in het woud verborgen huisje en verder: stil, heel stil. Dat is ook wel eens een weldaad. Jammer was eigenlijk wel dat we dezelfde weg terug moesten om verdwalen te voorkomen. En onze chauffeur maar wachten...
Vervolgens hebben we een schitterende camping bezocht op de top van de Doi. Je kunt er tenten huren in een oase van rust en groen. Meer een park dan een camping en er staan prachtige bomen. Wat denk je bv. van een Mallotus Barbetus?
Tenslotte even bij het Royal Palace gestopt waar de koning 's winters vaak verblijft.
Je kunt het terrein op tussen bepaalde tijd, maar het was intussen te laat. Was niet zo erg: wat we zagen was niet indrukwekkend, mogelijk dienstwoningen, maar alles bij elkaar was het een leuke dag en weer veel gezien en beleefd.

Dus toch een K....diner!

Tot mijn grote vreugde hebben we gisteravond kunnen eten in een restaurantje, met notabene een Engelse eigenaar, waar ... geen Kerstboom stond en geen Kerstliedjes werden gedraaid! Eindelijk een medestander gevonden, hoera! Ik had toch zo gehoopt dat allemaal hier te kunnen ontlopen, maar je ontkomt er toch niet helemaal aan, met al die Westerlingen hier. Maar het dienstertje in het restaurant vertelde dat ze vroeg naar huis moest, omdat ze vandaag examens had. Dus voor niet-Westerlingen gaat het leven hier z'n gewone gangetje.
Vanmorgen zijn we verkast naar een andere kamer, dit keer op de tweede verdieping. Nog grotere kamer, ruimer balkon en een mooier uitzicht!
Zoals Willem gisteren al vertelde, waren we voor vandaag uitgenodigd voor een buffet, aangeboden door de eigenaars van het guesthouse. Er werden gelukkig geen Kerstliedjes gedraaid, het Kerstboompje staat binnen dus dat hoefde ik niet te zien, en al met al werd het toen gewoon een heel gezellig etentje met leuke mensen, buiten in de overdekte tuin. Ik was een beetje bang dat het misschien (zoals ik ooit eens op Malta had meegemaakt) zoiets zou worden met hoedjes en toetertjes, maar nee. Ze hadden er werk van gemaakt, prachtig. Er was een heel kalf-aan-'t-spit, tenminste dat was de bedoeling. Ze keken wat raar op hun neus toen deze middag het kalf al gebraden en wel werd afgeleverd, nog wel helemaal compleet, op een soort draagbaar van bamboe. Verder waren er verschillende schalen met Thaise gerechten, allemaal even lekker.
Aangezien de mensen hier altijd vrij vroeg in bed kruipen, duurde het buffet ook niet zo lang en kon ik jullie toch nog even verslag uitbrengen.
En jullie thuis? Allemaal de buikjes rondgegeten??

Prettige Kerstdagen.

Een ritje met de motorbike levert altijd weer verrassingen op. Vandaag hebben we een tocht gemaakt ten oosten van Chg Mai. Daar waar veel handycraftshops zijn en natuurlijk ook de mensen die het vervaardigen. We hebben gezien hoe de beroemde Chg Mai parasols van bamboe gemaakt worden, het weefproces van zijde, de decoratieve schilderkunst van bloemen, draken en noem maar op. En natuurlijk was er ook een flinke verkoopruimte van deze en andere spullen.
De parasols worden beplakt met een speciaal papier en daarna gelakt zodat het waterafstotend wordt en vervolgens beschilderd in alle denkbare motieven, parasols met een diameter van zeg 15 cm. tot enorme dingen van 3 meter en meer.
Verder wat getourd over de binnenwegen en tenslotte nog een Wat bezocht in de bergen.
Verder ben ik klaar voor de Kerst, heb me een nieuw cashmir costuum laten aanmeten bij een kleermaker (voor een prijs waarvoor je zelfs bij C&A nog niets hebt). Els houdt er niet zo van (heel voorzichtig gezegd) maar niettemin hebben we morgenavond een Kerstdiner bij het Guesthouse, een invitatie voor alle gasten! Verder gaat het leven gewoon door hier morgen en zal er niets te merken zijn van de Kerst, scholen zijn open, de winkels, kortom: een gewone dag. Maar morgen dus geen nieuw bericht!

Conditie...

Als we zo doorgaan, komen we in februari terug met een ijzersterke conditie! Gisteren een paar heftige wandelingen gedaan en vandaag gezwommen (Willem zit al op 30 banen, ikzelf op 24, per dag dan, nog niet achter elkaar...).
Die tocht van gisteren was weer zo schitterend, in de Mae Sa vallei, we ontdekken er steeds meer mooie plekjes. Eerst waren we niet echt van plan om naar het Arboretum te gaan, vanaf de weg gezien leek het een erg stijf aangelegd park. Ik had nog zoiets van: nou ja, een Arboretum hebben in we in Kalmthout ook, dus wat zou ik hier... Maar goed dat we toch naar binnen gegaan zijn, het was effe wat anders dan Kalmthout! Een heel groot park, helemaal tegen de bergwand aangelegd, met veel verschillende onderdelen. Ik denk dat we er nog wel eens teruggaan, we hebben nog niet de helft gezien.
En ook ons zelf ontdekte olifantenpad eerder op de dag was heel erg de moeite waard. Al lopend kwamen we nog bij een soort vakantiehuisje dat midden in de rimboe lag, helemaal leeg en blijkbaar al lang verlaten, want het pad er naar toe was zowat dichtgegroeid. Voor ons weer een van de vele onbegrijpelijke dingen hier, een mooi huisje op een schitterende plek, midden in de natuur, en dat laten ze dan zo maar verkrotten. Iets verderop stond er nog een, maar dat konden we al helemaal niet meer bereiken, alles dichtgegroeid. Overigens hebben we daar de ultieme Kerstfoto gemaakt: van een reusachtige Kerstster, die in Europa nu overal in de vensterbanken staat, maar hier bijna de afmetingen van een boom heeft.
Vandaag is het de dag van de verkiezingen, we proberen het een beetje te volgen via de Bangkok Post, maar gemakkelijk is dat niet. We hebben wel begrepen dat de uitslag bepalend zal zijn voor het handhaven van de democratie. De koning heeft eerder deze week een oproep gedaan om de eenheid in het land te bewaren (komt dit niet een beetje bekend voor...?) Verder hebben we er niet veel van gemerkt.

De tuin van Queen Sirikit

Vandaag weer een hete dag en hebben we dus de stad ontvlucht op de motorbike. Een 25 Km naar het noorden gereden, naar Mae Rim en vandaar de bergen in waar nog wat verkoeling te vinden is. Even geshopt bij een exportzaak voor allerlei handgemaakte thai artikelen zoals tapijten en vooral zijde! Els zocht wat lapjes zijde en is daar tendele in geslaagd. Maar denk niet dat het hier erg goedkoop is: de mooie handgeweven stof met ingeweven patronen kosten hier ook aanzienlijk al zal het een fractie zijn van de europeese prijs.
Bij een leuk restaurantje bij een - ja alweer - een waterval gegeten en na de lunch wat gelopen op een olifantenpad in de bergen. Onmiskenbaar, want het pad lag vol met olifantenhopen! Maar we zijn ze gelukkig niet tegengekomen op het smalle pad.
Tenslotte hebben we de botanische tuin van Koningin Sirikit bezocht. Was te vermoeiend om 'm helemaal te doen (veel klimmen op de stijle wegen) maar wat we gezien hebben was inderdaad schitterend. Ik was echt geimponeerd door de grote verscheidenheid aan palmen, veelal met de prachtigste bladvormen. Daarna weer terug-getuft en m'n Singha-tje op de kamer in het guesthouse gedronken, want vanavond en morgen is er geen bier en ander alcohol te krijgen op de terrassen en cafe's vanwege de verkiezingen morgen!

Hitte & verkoeling.

Na het verrukkelijke dagje in de Doi Inthanon van gisteren, waar het in de bergen heerlijk 'koel' was, zijn we vandaag in Chg Mai gebleven. Maar de temperaturen zijn de afgelopen dagen opgelopen tot 34 graden, behoorlijk warm dus. Maar je hoort ons niet klagen hoor! Maar was wel een temperatuurtje om de verkoeling in het zwembad op te zoeken en dat hebben we gedaan: het Chiang Mai Land Sportcomplex heeft een zwembad van olympische afmetingen plus kinderbad, ligstoelen, resto etc. dus daar konden we weer wat bijkomen van de stadse hitte. En.... 20 baantjes gezwommen!
Intussen is er een kerstboom in het guesthouse gekomen en natuurlijk ook elders (tot groot ongenoegen van Els) maar verder merken we er niet zoveel van: nog niemand met een kalkoen de supermarkt of poelier zien verlaten evenmin andere gektes. Wel noemen de thai dezer dagen het 'gift-season', maar dat is slechts een commerciele kreet.
Niettemin iedereen bedankt voor de Kerstgroeten en voor jullie allemaal: fijne dagen!

Doi Inthanon

Voor vandaag hadden we een uitstap geboekt naar de Doi Inthanon, het Nationaal Park met daarin de hoogste top van Thailand.
Om kwart over acht (oef, wel vroeg!) werden we door het minibusje opgepikt bij ons guesthouse, vervolgens nog langs een paar andere adresjes totdat het gezelschap compleet was: een familie uit Bahrein, een stel uit Oostenrijk, een familie uit Bangkok en wij. Dan de rit naar het park in een comfortabel busje, ongeveer een uur rijden. De eerste stop na de ingang van het park was.... ja hoor, alweer een waterval: de Wachirathan. Ja, wat zal ik daar nog over zeggen zonder vervelend te worden: het was weer prachtig, wat een mooi natuurgebied! Het was wel een grote waterval, waarvan wordt gezegd dat op sommige tijdstippen de zon erin te zien is als een rode bal, maar dus niet toen wij er waren.
De tweede stop bracht ons helemaal naar de top, zoals gezegd de hoogste in Thailand: 2565 meter. Onderweg hadden we al prachtige uitzichten gehad, maar... de top was helemaal begroeid en we zagen dus niets anders dan bomen en struiken. Raar hoor, als je een uitzicht verwacht over de bergen... Terug bij de parking ontdekten we dat daar een 'nature trail' liep, dus kregen we van onze gids een kwartiertje extra tijd om een stukje van die wandeling te doen. En dat is dan natuurlijk jammer, want daar hadden we wel wat langer over willen doen. Maar dat is de consequentie van zo'n groepsgebeuren, je zit natuurlijk wel vast aan het programma.
De derde stop bracht ons naar twee pagoda's. Die twee zijn gebouwd als eerbetoon aan de koning, toen die 60 jaar werd. De ene pagode is dan ook 60 meter hoog, de tweede (voor de koningin) 55 meter hoog. Prachtige bouwwerken, helemaal in marmer uitgevoerd, met in de Konings-pagode een relikwie van Boeddha (een paar haren geloof ik). Daar hadden we gelukkig wel meer uitzicht op de omringende bergen, al was het niet helemaal helder.
De vierde stop: lunchtijd! We kregen een fantastische maaltijd voorgezet van twee soorten soep, twee verschillende soorten curry's met rijst, een schotel groenten en een schotel met gebakken vismoten. Fruit en koffie/thee als dessert. Gelukkig hadden we grote honger, want het was meer dan genoeg!
Na de lunch reden we verder naar een 'royal project'. Zoals we al eerder hebben geschreven, wordt de koning hier op handen gedragen en vandaag hebben we een voorbeeld kunnen zien van wat die man voor zijn land doet. In het gebied waar we nu doorheen trokken, werd vroeger voornamelijk opium verbouwd. De koning heeft zich daar (terecht) zorgen over gemaakt en heeft er een landbouwkundig project gestart. Op die hoogte zijn de temperaturen te vergelijken met Zuid-Europese temperaturen, en ze zijn daar nu allerlei gewassen aan het uitproberen, die vroeger in dit land niet voorkwamen. De beste oogsten zijn bestemd voor de export, de mindere worden op de plaatselijke markten verkocht. Hierdoor heeft de plaatselijke bevolking werk gekregen en zijn ze verzekerd van een inkomen, waardoor de opiumteelt geen noodzaak meer voor hen is.
Het was echt een stukje paradijs daar. Overal in de bergen rondom zie je een velden vol met een soort kassen (serre's), alleen overdekt, niet gesloten zoals bij ons. Maar we zijn ook nog wat verder gegaan. Het aangelegde pad doorheen het project hield op een gegeven moment op, maar we ontdekten dat er een klein paadje verder liep. Dus ja, wij niet te houden natuurlijk, verder die berg op. Het werd steeds woester, maar we zijn nog een heel stuk hoger gekomen tot... aan... jawel, nog een waterval, haha. Ik geloof dat we door deze individuele actie nog een stuk uitleg hebben gemist van de gids, die we ergens beneden weer tegenkwamen, maar onze burgerlijke ongehoorzaamheid was alleszins de moeite waard geweest!
De laatste stop van deze dag bracht ons bij een van de bergdorpen: de Karen stam. Ja, wat zal ik ervan zeggen, het wordt aangekondigd als een bezoek aan de stam, zodat we kunnen zien hoe de mensen er leven en werken. Nu, we zagen wel een paar vrouwtjes ijverig zitten weven, toen we aankwamen, en later in een soort toonzaal ook nog, maar dat was het dan ook. Ze maken er overigens wel prachtige produkten, alles van geweven katoen, met ingeweven motieven. Ook dit valt onder de projecten van de koning. Doordat er nu toeristen naar die mensen komen, is hun levensstandaard er flink op vooruit gegaan, wat ook goed te zien was aan de nieuwe huizen die er naast de bestaande bamboehutjes gebouwd worden.
Daarna weer terug naar de stad, waar de hitte als een warme deken over ons heen viel toen we uitstapten. Boven waren de temperaturen heerlijk, dus het was even omschakelen.
Al met al was het een geweldige dag, we hebben weer veel gezien en geleerd en we konden nog eens wat bergen op en neer rennen...

Tropisch dagje.

Na alle inspanningen van de cursus was het vandaag dus welverdiend uitrusten. Het was echt hard werken, maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb en natuurlijk apetrots op m'n diploma.
Vandaag was het weer net zo'n warme dag als de afgelopen dagen, of zelfs nog warmer (rond de 35 graden), dus kan ik jullie echt niet zoveels spannends melden, we hebben gewoon lekker de verkoeling gezocht in en bij het zwembad. Verdorie toch, Willem ligt twee baantjes op me voor, hij heeft er vandaag 12 gedaan, ik maar 10, maar ja, ik had dan ook zware dagen achter de rug, haha. Bij een echt tropisch dagje paste een echt tropisch drankje: we waren al zo lang van plan om eens verse kokosnoot te proberen, en kijk naar de foto: het was zalig!
Toch nog 1 'spannende' gebeurtenis: Willem heeft zich vanmorgen een maatpak (zoiets voor bruiloften en begrafenissen) laten aanmeten bij een van de vele kleermakers hier. Ik kan vast verklappen dat het donkerblauw met een fijn streepje is geworden, maar over het model kan ik geen zinnig woord zeggen, heb ik absoluut geen verstand van!
Morgen gaan we een hele dag op tour: naar de Doi Inthanon, een nationaal park waarin zich de hoogste top van Thailand bevindt (2500 meter ongeveer).

Els cum laude geslaagd!!

Jahoor, Els is geslaagd voor de thai-massage cursus en kent nu de regels van de kunst van de Wat Pho Massages van Bangkok. En dat staat voor heilzame en ontspannende massage. Dus belgische en andere vrienden: in Wuustwezel over enige tijd een uitstekend adres voor alle spierpijnen, spanningen en noem maar op.
Vanavond hebben we het behaalde resultaat gevierd met en lekkere fles Bordeaux bij ons maal. Gefeliciteerd!
Ikzelf heb de dag doorgebracht met wat boodschapjes en... de kapper!
Na enig zoeken in de buurt van de markt vond ik een kapperswinkel. Twee oudere mannen stonden te scheren en te knippen, dus ik naar binnen. Al snel kwam er een niet al te slank klein thai vrouwtje aan, 1.50 cm ongeveer, en zij zou mij gaan knippen. Sprak geen woord engels, maar ze begreep de bedoeling. Ik ging zitten op zo'n soort hoge troon en zat me af te vragen waar het trapje was zodat de kapster bij mijn hoofd kon. Bezweet als ik was werd ik gedept in de talkpoeder en omhangen met allerlei lappen. Toen kwam het roestige gereedschap aan de beurt en begon ze m'n achterhoofd te knippen, met de handen omhoog kon ze daar nog net bij. De zijkant was wat moeilijker, maar - ik zal het poetisch omschrijven - het vrouwtje poseerde haar gemoed, minstens model D, op mijn arm en boog zover voorover dat ze inderdaad bij mijn hoofd kon.
Nou, laat ik niet teveel in details gaan over zo'n delicate gebeurtenis als je haar knippen, maar je zult begrijpen dat ik zeer tevreden was over de behandeling. Dat ik er nu als een ontsnapte gedetineerde bijloop kan daar niets meer aan afdoen!
De dag was dus goed begonnen, maar tot verdere activiteiten is het niet meer gekomen: ik wijt dat aan de erg warme dag van vandaag!

Effe rust..

Ja, daar was ik wel aan toe, een dagje rust na die twee dagen cursus! Dat was hard werken, amai! Zoals Willem al vertelde, was ik 's avonds echt helemaal uitgeteld, en spierpijn dat ik had! Het is wel heel leuk om te doen, en ik steek er veel van op, maar het echte werk kan natuurlijk pas beginnen nadat ik heeeeel veeel heb kunnen oefenen, dus kandidaat-slachtoffers kunnen zich vanaf nu aanmelden....
Het is een prive-cursus, dus met 1 lesgeefster voor 1 cursist. Oi (zo heet ze) begint met een gedeelte voor te doen op mijn lijf, dan nemen we de cursusstof door in het boek en kan ik het behandelde gedeelte op haar proberen toe te passen. De eerste keer geeft ze dan nog aanwijzingen over de volgorde en zo, maar aan het eind van de dag moet ik het zelf doen, wel met het cursusboek onder handbereik. Op dat moment geeft Oi alleen nog aanwijzingen als er iets niet helemaal goed gaat. Het is een cursus volgens de methode van de Bangkokse Wat Po, dat wil zeggen dat er ook veel stretching in voor komt. Dat gedeelte is fysiek erg zwaar, je werkt dan met handen en knieen en ellebogen en voeten. Maar je kunt een behandeling van een uur ook zelf samenstellen uit de verschillende onderdelen, dus je bijvoorbeeld meer op massage richten. Wat ik zelf al een paar keer aan massages had gehad, was eigenlijk erg deugddoend voor de spieren, zonder dat er stretching aan te pas is gekomen. Goed, morgen zal ik weten te vertellen of ik het diploma in m'n zak heb, nog een dagje hard werken.
Vandaag dus de welverdiende rustdag: we hebben weer een motorfiets gehuurd en aangezien Willem altijd rijdt, hoef ik alleen maar achterop te zitten en om me heen te kijken. Willem doet dat trouwens heel goed, had ik dat al eens gezegd? Het gaat steeds soepeler in het drukke verkeer en hij is net een gps, weet (bijna) altijd de weg. Vandaag zijn we naar het zwembad gereden, waar Willem eerder al eens in z'n eentje was gaan verkennen. Wat zalig, zo'n groot zwembad in plaats van het kleine badje bij het guesthouse, nu kunnen we met trots zeggen dat we onze 10 baantjes vandaag weer gezwommen hebben. Het water is er ook wat meer opgewarmd en er staan ligstoelen rondom. Gelukkig ook voldoende schaduw, want het is hier de laatste dagen weer knap warm. Net als tijdens onze vorige reis is het ook nu weer te warm voor de tijd van het jaar, normaal zou het hier in het noorden zo'n 25-27 graden moeten zijn, zoals we in de eerste weken ook hadden, maar nu zitten we constant in 33 graden!

Tochtje op de motorbike

Vandaag voor Els de tweede dag van de massagecursus. Evenals gisteren weer helemaal versleten, maar morgen zal ze wel weer aan het clavier zitten, want dan heeft ze een vrije dag.
Zelf heb ik een tochtje gemaakt langs de Pingriver, vanaf Chg Mai tot een kilometer of 25, 30 naar het zuiden, stroomafwaarts. Had een motorbike gehaald en hoewel het hier een 24/24 7/7 maatschappij is, is het toch beduidend rustiger op de highway. En langs de Ping erg rustig, lekker om te touren. Er staan veel prachtige authentieke teakhouten huizen, natuurlijk in thai-stijl, maar ook schitterende, grote, huizen van Thai die kennelijk goed geboerd hebben, vaak enorme villa's.
Het gebied is ook voornamelijk een tuinbouw-gebied maar ook veel boomgaarden. En zo op de motorbike langs de rivier, waar de vissers tot borsthoogte in het water lopen, de stuwen, de kweekvijvers voor de vis en aan de oevers de palmen, de bananenplanten, oude typisch tropische bomen, prachtig. En in luchtige kleding op de motorbike, polo en korte broek, en nog warm bij een km. of 40 p/u. Overigens is het een bike met een 125 cc motor, dus op de highway rijd ik 70-80 met het ding. Die highway is ook leuk, je gaat met die fiets over fly-overs en door viaducten, je hebt dezelfde rechten als auto's. Even wennen dus dat het niet de Puch is, die ik 40 jaar geleden had!
De foto's van deze dag zijn zo wat momentopnamen, van wat Wats en alles wat ik de moeite waard vond.
PS Het bierprobleem is toch niet zo strikt als het zou moeten zijn. Bij de 7-eleven, de grootste keten in Thailand is de koelkast afgeplakt en kan je geen bier kopen. Maar we hebben een ander kruideniertje gevonden waar het wel verkrijgbaar: ze pakken de fles gewoon in een krant en krijg je je spullen in een tasje mee! Probleem opgelost.

Zomaar een leuk dagje.

Vandaag heeft Els de eerste dag van haar massagecursus gehad (en nu dus volledig uitgeteld) en ik heb wat geshoppd en gezwommen. Geen bijzondere bezigheden, maar van het streetlife hier kan ik elke dag me weer verbazen en genieten. Zomaar wat lopen, je komt de leukste dingen tegen. Vanmorgen ook weer zoiets: in een vrij drukke straat zit midden op het smalle trottoir een thai zijn motorbike te repareren. In een grote cirkel omhem heen lagen bouten, schroeven, moeren, sleutels enz. en die hele motor lag uit elkaar. Niemand die daar van opkijkt. Even verderop een winkel/atelier voor luidsprekerkasten. Worden op straat gemaakt, met luidsprekers waarvan als je ze ziet al pijn in je oren krijgt! Dan zit er weer iemand op straat met een naaimachine, dingen te maken of te verstellen en tussendoor dus veel rokende barbequetjes van de mensen die worstjes, sate's, gebakken banaan enz. verkopen. Dan de winkels, allemaal zo propvol, dat je je afvraagt 'waar laten ze hun handselswaar!'
Vanmiddag naar een echt zwembad geweest. Bij het guesthouse is wel een badje, in de schaduw en na 3 uur geen zon meer. The public swimmingpool is buiten de city, ik wilde gaan lopen, maar veel te warm; dan neem je dus een tuktuk. Gewoonlijk staan er een stuk of 3 bij Starbuck, dus daarheen. Inderdaad, maar de chauffeurs van de eerste 2 lagen zo ongeveer in coma, de derde werd net wakker: swimmingpool ChgMailand road, please. Moest 100 Baht kosten. Oh nee, 50! De andere chauffeurs werden ook wakker en begonnen mee te doen. Ze zakten tot 60 Bath en een verhaal over de dure brandstof enzo. Ik zei dat ik wel ging lopen en ging weg. Om het hardst stonden ze toen te roepen dat het OK was, maar ik was de weg al overgestoken. Heel even later stopte een tuktuk naast me op de weg: jawel een van die chauffeurs: fifty is good. Dus ingestapt en pijlsnel naar het zwembad. Het blijft een leuke sport!
Het zwembad is ook een leuke en verfrissende ervaring, maar dat voor de volgende keer.

De cultuur respecteren??

Vanavond begon Willem een zin: tja, we moeten de cultuur respecteren, maar.... En ik vulde aan: .... soms hebben we er wel wat moeite mee!
Wat is het geval? De 23e december is het hier verkiezingsdag en we hadden toevallig deze week al ergens gehoord dat er dan de hele dag geen alcohol verkrijgbaar is, niet in de horecazaken, ook niet in de winkels. Volgens onze zegsman zou dat zijn omdat er nogal veel Thaise mensen ver van hun dorpen werken en wonen en die zouden om te kunnen stemmen terug moeten naar hun dorp. En dan willen ze waarschijnlijk graag dat de mensen nuchter blijven, of zoiets. Maar aangezien de mensen niet verplicht zijn te stemmen, gaat er bijna niemand die reis maken.. Of dit de juiste versie van het verhaal is, dat weet ik natuurlijk niet.
Vanmiddag waren we na het zwemmen nog een uurtje gaan stappen, weer een nieuw wijkje gaan ontdekken van de stad, wat iedere keer verrassend is. Maar het laatste stukje begon Willem ineens haast te krijgen, want.. het was zo langzamerhand wel Singhatijd aan het worden. Met andere woorden, die liep te snakken naar een goeie pint. Precies om 6 uur ploften we neer op het terras van onze stamkroeg, Willem maakte het alom bekende gebaar van: 'geef mij maar een grote pint', en tot onze grote frustratie kregen we te horen dat om 6 uur het alcoholverbod ingegaan was, omdat het blijkbaar morgen voorverkiezingsdag is!! En dat duurt dan 54 uur, dus dat wordt afzien, haha.
Over die verkiezingen las ik een van de dagen in de Bangkok Post nog een leuk berichtje: het schijnt hier een oude gewoonte te zijn, dat de kandidaten voor de verkiezingen 'stemmen kopen', letterlijk door de mensen geld toe te stoppen. Dat is nu sinds kort verboden, maar een van de kandidaten had er iets op gevonden: die verzekert zich van de stemmen van oudere mannelijke kiezers door hen van Viagra te voorzien!
Vanmorgen ben ik m'n nieuwe bril gaan ophalen. Ik was in Belgie al bij de oogarts geweest, had nieuwe glazen nodig en had het voorschrift mee naar hier genomen. Weer een leuke besparing, van meer dan de helft! En nee, ik heb nog geen foto voor jullie, want m'n haar zat niet goed....
Morgen... begin ik aan een driedaagse cursus traditionele Thaise massage!

Watervallen, watervallen en.... watervallen!

Vandaag weer een motorbike gehuurd en erop uit getrokken. Naar een National Park, bij Mae Rim, een km. of 30 vanaf Chg Mai. We hadden begin van de week daar al voor de poort gestaan, maar hadden toen onvoldoende tijd voor een bezoek.
Het National Park Mea Sa ligt langs een prachtige, niet drukke weg, dus was het al een plezier erheen te gaan. In het park zijn 10, ja tien watervallen. En ondanks dat de regentijd voorbij is, toch nog een flinke stroom, die van de rotsen dendert. Langs de rivier is een pad omhoog en als je eindelijk bij de tiende bent, hebt je een kilometer gelopen over redelijk goed begaanbare, maar soms steile paden en heb je genoten van alle soorten watervallen. Bekijk de foto's en je zult het kunnen beamen, hoewel, je moet het eigenlijk 'beleefd' hebben.
In de middag hebben we het vervolg van de route gevolgd tot aan Samoeng. Viel niet mee, de weg ging steil omhoog, de motorbike kon het nauwelijks trekken, maar we zijn op de top van een berg gekomen met een fantastisch uitzich op de akkers en bossen van een tegenoverliggende berg. Wij reden aan de noordzijde van de berg en dat hebben we geweten: in de schaduw, op behoorlijke hoogte, het was er steenkoud! Maar ook wel wat stukjes in de zon, en kon je weer even opwarmen gelukkig. De natuur, ook in de bergen, is zo overweldigend mooi, zoveel -voor ons- vreemde bomen, de bloemenpracht, alles groeit en bloeit zo uitbundig.
Werd trouwens toch een hele rit om weer in Chg Mai te komen; de weg van tijd tot tijd erg bochtig of steil, zowel naar boven als naar beneden, dus opschieten konden we niet, maar genieten des te meer!

Virus....

Nee, dat virus zat gelukkig niet bij Willem of bij mij, maar wel in m'n fotocamera! We hadden het al eens eerder meegemaakt, maar dachten dat we bij dit internetcafe veilig zaten. Helaas, gisteren ging het weer mis. Vanmorgen dan maar bij de fotograaf langsgeweest, die via zijn computer het virusje er zo weer afhad. En alle foto's zijn bewaard gebleven, bovendien staan ze gelukkig ook allemaal al in ons fotoalbum.
De rest van de ochtend hebben we besteed aan nog wat kaartjes kopen en schrijven (op het heerlijke terraske van ons stamcafe), vanmiddag wat gezwommen en gelezen. En toen was het alweer 'Singha-tijd'.... Singha is het Thaise bier dat door Willem zeer gesmaakt wordt (ja Marcel, er is dus hier ook bier!) en zo tussen vijf en zes uur is het tijd voor een aperitiefje = Singhatijd. Voor mij is dat meestal een of andere fruitshake, die ze hier ook in allerlei soorten hebben, zalig!
Maar wat een problemen kan een overwinterend mens soms hebben, en wat een moeilijke beslissingen moeten we elke dag weer nemen: waar halen we deze namiddag onze Singha, en dan de volgende: waar eten we vanavond??? Gelukkig hebben we er nog nooit ruzie over gekregen, we raken het tot nu toe altijd wel eens...
Na het eten vertoeven we meestal een uurtje in ons internetcafe. Een grote ruimte met heerlijk luxe stoelen en.... zalige koffie. Zodra we er binnenstappen wordt onze koffie al klaargemaakt: voor Willem een capuccino caramel en voor mij een espresso. Ze werken hier met een soort internet-abonnementje, je koopt voor 100 bath (ongeveer 2 Euro)een kaartje waar je 5 uur mee aan de slag kunt. En... wat natuurlijk ook belangrijk is: een zeer snelle verbinding. Vandaar dat jullie bijna iedere dag wel iets van ons te lezen krijgen, het is echt geen vervelende opdracht om hier even te zitten. En we hebben inmiddels al zo veel positieve reacties gehad, dat we dat ook graag blijven doen!

Thai cooking.

Vandaag hebben we kennis gemaakt met de bereiding van thai maaltijden. Geboekt voor een eendaagse cooking-course op een farm 15 Km buiten Chg Mai.
We werden afgehaald bij ons guesthouse en daarna naar een local market, waar we kennis maakten met de velerlei kruiden, rijstsoorten en groenten. Vervolgens naar de farm, verscholen in het prachtige landschap, aan het einde van de nog net begaanbare zandweg. Een prachtig complex met groententuinen rondom, waar we eerst nog wat kruiden geplukt hebben. Met 10 man zijn we aan de slag gegaan en o.a. een red curry paste gemaakt (als basis voor de red curry met kip), een papaya salade en een schotel kip met cashewnoten. En dat ook (bijna) allemaal opgegeten tijdens de lunch. 's Middags nog een echte pad thai gemaakt (oh, wat lekker) en een dessert van mango en sticky rice. Een leuke groep mensen, canadezen, amerikanen en nog 2 nederlanders, ieder zijn eigen wok en koken maar onder de deskundige leiding van 2 lieftallige thaise schonen. Zou elke bezoeker aan Thailand moeten doen: de zorg die eraan besteed wordt bij de keuze van de verse ingredienten, de goede verhitting, de juiste kruiden, veel opgestoken deze dag.
En daarna weer 3 kwartier met het busje terug naar het drukke Chg Mai.
Voor meer info over de Cooking School: www.thaifarmcooking.com
Thuisgekomen een minder prettige verrassing. Het guesthouse is bezig de meubels te vernieuwen. Dus stond er plotseling een gloednieuwe, massiefhouten kast midden in de kamer. En stinken dat kreng, een soort carboleumlucht, niet te harden. Maar na mijn beklag is die onmiddelijk weer weggehaald en de oude kast op zijn plaats gezet.
Mooie kast hoor, maar die was kennelijk klaar vandaag en maar gelijk afgeleverd na het laatste likje lak/beits of wat dan ook.
Is weer warmer dan vorige week, nu 32 graden en zelfs 's avonds heeft Els geen vest nodig buiten op straat. Kan je je voorstellen dat we blij zijn hier te zijn?

Toeristje spelen....

Willem liep al weken te zeuren wanneer we nu eens naar de olifanten zouden gaan. En ... vandaag was het zover, we hebben eens een dagje lekker de toerist uitgehangen. We hadden deze morgen zelf maar voor reisbureautje gespeeld, eerst zitten bedenken wat we allemaal wilden gaan zien en vervolgens een mannetje-met-auto opgescharreld. Dat mannetje had ons al vaker aangesproken, wilde ons voor een leuk prijsje de hele dag rondrijden. Ze hebben meestal een aantal attracties op hun programma staan, maar je kunt ook zelf aangeven wat je wilt doen. Dus stapten we rond tien uur achterin de taxi/auto (we schreven er al eerder over, met zo'n overdekt laadbakje met twee bankjes langs de zijkanten). We hadden aangegeven dat we zeker NIET naar de 'longnecks' wilden en zeker WEL naar de olifanten, de rest was een beetje een verrassingstocht. Waarom niet naar de longnecks: dat is een van de bergstammen hier die verschrikkelijk toeristisch uitgebuit worden (of misschien moet ik zeggen zich laten uitbuiten), waar het toch wat onmenselijke gebruik van metalen banden om de hals van vrouwen (waardoor ze na jaren heeeele lange nekken krijgen) weer in ere hersteld is voor de toeristen. Het staat op het programma van alle reisbureau's, maar nee, dank u.
Als eerste kwamen we aan bij een orchideeen- en vlinderboerderij. De orchideeen waren zeer de moeite waard, als je die hier ziet groeien zien ze er toch heel wat leuker uit dan bij ons in die plastic potjes. Ze staan hier ook niet in potten, ze hangen gewoon aan draadjes of in de bomen. De afdeling vlinders kun je beter in de Zoo van Antwerpen gaan bekijken, als ik eerlijk moet zijn.
We zetten onze tocht voort door de Mae Sa vallei, een prachtige route langs de rand van de bergen. Volgende stop was de slangenboerderij. We waren juist op tijd voor de 'show' die er met die beesten gegeven werd. Er wordt dan wat gespeeld met een cobra, ratelslangen en nog een paar soorten. Ook lieten ze zien dat het geen 'trucjes' waren, de cobra had nog wel degelijk z'n giftanden en dat werd gedemonstreerd door hem (of haar??) met de tanden in een glas te hangen, zodat je het gif er uit zag lopen, brrr. Na de show nog wat rondgewandeld over de farm, wat eigenlijk een klein dierentuintje was. Er zaten verschillende vogels, een paar krokodillen, wat aapjes, en natuurlijk... nog meer slangen.
Inmiddels begonnen we wat honger te krijgen en vroegen we ons mannetje om ons naar een restaurant te brengen.
En dan.... het hoogtepunt van de dag: de olifantenfarm! Willem z'n oogjes begonnen direct te stralen en het was ook wel heel erg de moeite waard. Toen we aankwamen werden de kolossen juist gebaad in de rivier, wat ze overduidelijk erg prettig vonden. Daarna volgde een show in een soort amphitheater. Normaal heb ik het niet zo voor 'kunstjes met dieren', maar dit was toch wel heel spectaculair en ook grappig. Wie had ooit kunnen denken dat die beesten kunnen schilderen??? En geen trucjes hoor, ze deden het echt helemaal zelf, alleen de kwasten werden ze aangereikt door de trainers. Maar er ontstonden voor onze neus schilderijen van bomen, takken, aangekleed met bloemen, echt ongelofelijk. Een was er in de weer met een abstract schilderij, wat bestond uit een aantal vormen die de olifant eerst in een kleur had opgezet, waarna hij met andere kleuren de vakken begon op te vullen. En alles binnen de lijntjes! Wat een scherp zicht moeten die beesten hebben en niet te vergeten: wat is de fijne motoriek goed ontwikkeld!
Voor de liefhebbers: www.maesaelephantcamp.com en www.gallerymaesa.com
Na de show wilden we nog wat rondlopen, maar onderweg kwamen we er nog een paar tegen, die ons zo nodig moesten omhelzen! Haha, ik was er niet op voorbereid en schrok me een bult, zo'n slurf om je nek voelt wel raar, maar het was wel heel leuk.
Ons mannetje vroeg of hij ons nog even mocht droppen bij een 'department-store'. We kenden dit gebruik al uit Bangkok: de chauffeurs van tuktuks en taxi's krijgen een bon voor gratis benzine als ze hun passagiers bij zo'n winkel of fabriek brengen. Je wordt niet verplicht om iets te kopen, al hopen ze daar wel op natuurlijk. Soms is het een kleermakerij, een andere keer een juwelenatelier, dit keer een zaak met prachtige zijden stoffen en andere handwerken uit de streek.

En zo hadden we een onvergetelijke dag voor een uiterst zacht prijsje. Heel ontspannen, veel leuker dan met een bus vol een standaard programma afwerken. Voor herhaling vatbaar, ons mannetje was al plannen aan het maken voor een volgende dag!
Maar morgen moet er eerst eens gewerkt worden: we gaan de hele dag naar een kookcursus, eerst naar de markt om ingredienten in te slaan (onder leiding van de chef), daarna naar zijn boerderij waar nog meer kruiden verzameld worden en vervolgens aan het fornuis. We leren een aantal gerechten maken en de bedoeling is dat we ze naderhand ook zelf opeten natuurlijk.
Verslag volgt ongetwijfeld morgenavond, als we ons niet te b.... gegeten hebben tenminste!

Rustig dagje.

Vandaag eens rustig aan gedaan. Beetje shopping bij en op de markt. Els heeft een nieuwe bril besteld, verder wat fruit etc. gekocht op de markt. s-Middags bij en in het zwembad gelegen. Ons apero-tje gehaald in The Wall (de zaak was gesloten wegens "Kings Birthday, Sinterklaas and a short break") Dus de nederlandse eigenaar was de sint nog niet vergeten kennelijk. Voor ons een fijne dag, echt vacantie en een beetje luieren in de zon. Vacantie zoals die hoort te zijn. Volgende week gaan we wel weer tochten ondernemen enzo.

Dagje samen brommen...

Willem had gisteren een tochtje alleen gemaakt, om weer even 'het brommer-gevoel' te krijgen en wat aan het verkeer te wennen. Vandaag zijn we er dan samen op uit getrokken. Heerlijk, die vrijheid, en wat een mooie landschappen zijn we tegen gekomen. En we zijn zelfs tot aan die bergen geraakt!! Helaas.... zei de achterband toen pffffff, en daar stonden we. Wat te doen? Een reparatiekit was natuurlijk niet meegeleverd bij de verhuur van de brommer, het dichtstbijzijnde benzinestation was wel een aantal kilometertjes weg en bovendien is het eigenlijk niet te doen om met de brommer aan de hand te gaan wandelen, zeker niet op een vrij steile weg.
Aan de overkant van de weg zagen we een paar huisjes, en een man die op het veld aan het werk was. Dus maar de stoute schoenen aangetrokken en met de Planet in de hand (wat een geweldige bijbel is dat toch!) de mensen om hulp gaan vragen. Haha, de Lonely Planet geeft dan wel een woordenlijst met uitspraak erbij, maar uiteindelijk kwam ik toch verder met handen- en voetenwerk! Het belangrijkste is dat ze het uiteindelijk toch begrepen en dan wordt ook alles in werking gesteld om ons te helpen. De man die op het land aan het werk was, werd erbij geroepen, die sprong op zijn brommer om hulp te halen (dachten we toch, want het blijft natuurlijk maar gissen) en kwam na een hele tijd inderdaad terug met de mededeling dat er hulp onderweg was (dachten we alweer). En ja hoor, vijf minuten later kwam er een wagen aangescheurd, met rode en blauwe zwaailichten op het dak: een Emergency Medical Service. Gelukkig had hij behalve een brancard, een deken en wat vieze lappen en een zuurstoftank, ook een gereedschapskistje aan boord! Een handig mannetje gelukkig, de band werd opgelapt en wij waren eeuwig dankbaar natuurlijk.
En zo zijn we dan toch weer veilig thuis geraakt....

Een dagje brommen.....

Nee, ik ben niet stout geweest, ook niet voor Sinterklaas, maar ik heb een dagje op de brommer gezeten. Els moest nog voor een controle naar het Ram Hospital en ik zou het voornemen uitvoeren om met de brommer de omgeving te gaan verkennen en bovenal die motorbike en het verkeer te leren kennen.
Ben dus een kilometer of 20, 30 ten zuiden van Chiang Mai geweest, op het platteland. En dat weet je dan: je weet op een gegeven moment niet meer waar je bent, waar je naar toe gaat en je kunt het niemand vragen! Hoezo? Wel, de bewegwijzering is uitsluitend in het thai letterschrift, er valt dus niets van te maken. De mensen spreken geen engels meer, slechts thai, dus dat gaat ook niet.
Dus gewoon maar wat gereden en genoten van de natuur, de rijstvelden, de rustige weg, de houten thai huizen, de schitterende moderne huizen enz.
Tot ik op een kruising kwam en daar een lange, mooie oprijlaan zag van een Medische planten kwekerij. Even kijken, dacht ik. En wat ik daarna aantrof: een schitterend landgoed met prachtige tuinen en waterpartijen, vol met beelden! Ik parkeerde de motorbike en heb wat foto's genomen. Er kwam een man aan en hij nodigde me uit ook het schitterende huis te bekijken, het huis van zijn boss. Niet in het huis geweest, maar wel erachter bij de vijver, zijn eigen tempeltje enz. Nog een andere tuin, vol met beelden, waterval etc. Zo smaakvol.
Daarna weer doorgereden en gewoon genoten van het landschap. Het was inmiddels spitsuur in Chiang Mai, maar met mij en de brommer is alles perfect gegaan, alleen kost het wat tijd bij de stoplichten.
Teslotte: we hebben voor de verjaardag van de Koning getracht wat videos te maken. Hoop dat ze de moeite waard zijn, maar beoordeel zelf.

De koning is jarig: Long live the King.

In Nl/B is de verjaardag van de sint aan de gang, ook leuk, maar hier de verjaardag van Koning Bhoemiphol is ...., ja hoe kan ik dat uitleggen. Ontroerend, prachtig, gediciplineerd. Niet zozeer een groot feest in de westerse betekenis, maar je zou kunnen zeggen: een soort herdenking, een eerbetoon.
Het begon in de loop van de middag: de laatste hand moest nog gelegd worden aan de versieringen op het Tae Phe plein. Talloze mensen organiseerden nog het een en ander, schikten de bloemen, repareerden de verlichting in de ballonnen, plaatsten stoelen voor genodigden (eerst links maar na een poosje alles weer naar rechts), doosjes versnaperingen werden gebracht, flesjes water gekoeld enz.
Tegen 06.00 PM kwamen de deelnemers: busjes vol teeners die met elkaar een symphonie band vormden, wel 50 man, leek het. Eigenlijk een fanfareorkest aangevuld met een contrabas en zang. Erg leuk die jongelui zo enthousiast bezig te zien en te horen.
Eem grote groep prachtig geklede dames en heren kwam aan, allen met wat wij oneerbiedig noemden 'een paasei' in de handen. Ik verwijs naar de foto's voor verduidelijking. Die werden twee aan twee op het podium gebracht en daar in ontvangst genomen, als een symbolisch geschenk voor de Koning.
Tussendoor speelde de band, zongen de mensen en er werden kaarsjes uitgedeeld.
Na het laaste paasei werd een grote kaars ontstoken met een fakkel en daarna werd het vuur van de kaars overgedragen aan de kleine kaarsjes die iedereen had. In een mum van tijd had iedereen een brandende kaars in de handen en werd het volkslied gespeeld en door iedereen meegezongen.
Als ik dit zo schrijf, lijkt het een tamelijk gewoon licht en klankspel, maar ik kan je verzekeren dat ik soms met kippenvel stond toe te kijken, Els met tranen in haar ogen. Hoe iedereen zijn best deed, de meisjes op het podium in hun zijden jurken met de typische thaise gebaren, het respect en de eerbied voor de Koning. Heb er maar een woord voor: een ontroerende en vooral stijlvolle gebeurtenis.
Als je dan bedenkt dat er geen enkel dranghek stond voor het in grote getale gekomen publiek, maar dat je gewoon tussen verschillende groepen mensen, de band enz. kon doorlopen, zonder enig gedrang, zonder enige andere wanklank, dan besef je dat we in Europa hier een voorbeeld aan kunnen nemen.
Els heeft er ook zo van genoten, ze vertelt er morgen nog wel meer van.

Waarom had ik toch al die boeken meegenomen?

Voor mijn vertrek was ik bij de Slegte langs geweest en had daar maar liefst 8 pocketjes gevonden om mee te nemen, met de gedachte om die hier dan achter te laten als ik ze gelezen had. Maar waarom loop ik eigenlijk met twee kilo boeken te sleuren, als hier gigantische tweedehandsboekenwinkels zijn, wel zes op een rij, met een geweldig aanbod aan allerlei genres en in allerlei talen??? Als je een boek weer terugbrengt, krijg je ook nog eens de helft van de betaalde prijs terug!
Willem begint zich nu ook steeds meer vragen te stellen over het Boeddhisme en alle gebruiken en vond daar een goed boekje over, dus over een paar weken kan hij ons meer vertellen.....

Verder zijn deze dagen de voorbereidingen in volle gang voor het grote feest morgen, 5 december. Nee, niet Sinterklaas, maar de 80e verjaardag van de koning. Het bekende plein, waar we bij het vorige feest al het een en ander van hebben laten zien in ons fotoalbum, is nu nog mooier gemaakt, alle lampionnetjes zijn weer nagekeken, en er is een enorm podium opgesteld met een reusachtige foto van de koning als middelpunt. Ook midden op een kruispunt verrees vanmiddag ineens een enorm scherm, waar op dit moment beelden vertoond worden van plechtigheden met de koning als middelpunt. We denken dat dit waarschijnlijk rechtstreekse beelden uit Bangkok zijn. Hoe het feest er morgen uit zal zien, geen idee, we zullen het wel weer beleven. Er zal in elk geval weer groots vuurwerk zijn morgenavond.
Vanmiddag zaten we rustig in de tuin bij het guesthouse toen er ineens fanfaremuziek klonk, dus ik er naar toe. Bleek er alweer een optocht aan de gang te zijn, ik had de helft al gemist, maar.... KOEN.... ik heb een trompetspeler op de foto voor je, helaas waren ze net niet in aktie toen ze voorbijkwamen!
Willem heeft vanmiddag dan toch ook de sprong in het zwembad gewaagd en is nu ook overtuigd, ook al blijft het water aan de koude kant (er komt nooit zon bij).

Gisteren weer eens een heerlijke echte traditionele Thaise massage gehad. Ik heb al vaak gemerkt dat daar nogal wat misverstanden over bestaan. Die traditionele massage is er een van top tot teen, een uur lang, heeft niets te maken met sensuele massage, is zeker niet pijnloos, maar het helpt erg goed bij bijvoorbeeld nek/schouderklachten, of rugpijn, of hoofdpijn, en waarschijnlijk nog wel meer. Ze beginnen bij je tenen en werken zo je hele lijf af, met veel stevig kneedwerk en af en toe gebruiken ze ook ellebogen om druk uit te oefenen op bepaalde punten. Met de voeten zetten ze zich soms af tegen het ene been om het andere been op te rekken, nou ja, zoiets dus, het is wat moeilijk te omschrijven, maar het zijn fantastische behandelingen, je voelt je echt als herboren. Je kunt ook kiezen voor bijvoorbeeld alleen voetmassage. Voor echte probleemgebiedjes, bijvoorbeeld nekspieren, worden soms ook kruidenzalfjes erbij gebruikt. Na afloop nog een kop gemberthee, en dat alles voor het leuke prijsje van ongeveer 3 Euro....

Een nieuwe week, Week vier in Chiang Mai

Gisteren, zondag, zijn we op zoek gegaan naar de - excusez le mot - grote steenklomp die we vanuit het ziekenhuis als een dominante plek ontdekten, maar nog niet gevonden hadden. Terwijl we toch een tour-de-temples gemaakt hadden in de city. Bleek nu na wat zoeken dat er naast een bezocht tempelcomplex nog een tweede lag, de Wat Chedi Luang en achter die tempel, onzichtbaar vanaf de weg, stond dus die 'steenklomp'. Een imponerend bouwwerk van 80 meter hoog uit 1441. Echter na 200 jaar door een aardbeving gedeeltelijk ingestort en is zo blijven liggen gedurende pakweg 400 jaar; niemand heeft de moeite genomen om het restant op te ruimen of te herbouwen. Maar in 1990 is voorzichtig begonnen aan een restauratie. Als je het bouwwerk ziet krijg je vanzelf grote bewondering voor de bouwkunst uit de 15e eeuw, de ornamenten en decoraties. Afijn de foto's spreken voor zich, denk ik.
Zo'n Wat is een groot complex, een oase van rust in het stadsgewoel. Er zijn naast de grote tempel ook meerdere 'kapelletjes' kleine tempeltejs, een chedi, gebedsruimtes, een onderkomen voor de monks, prachtig aangelegde en onderhouden tuinen, de heilige boom. In een van die kleinere tempeltjes ontdekte we een monk. Niks bijzonders zou je zeggen, maar deze meneer zat in een glazen kastje en bleek bij nadere bestudering een wassen beeld te zijn. Maar zo levensecht, op het griezelige af. Hij was een hele goede monnik geweest en zo werd hij postuum geeerd. Heerlijk om daar wat te vertoeven, even wat rust te nemen. En daar was deze dag voor bedoeld, hoewel...
s Avonds zijn we nog naar de sundaynight market geweest in de straat vlakbij ons guesthouse. Meer dan een kilometer markt met een assortiment... begin ik niet aan! Overigens blijken de wetten tegen de piraterij wel te werken. Tien jaar geleden stond op elk kledingstuk nog Nike, Lacoste, Puma, Versace D&G etc. maar dat is echt voorbij. Ook de Rolexen en Breitlings heb ik hier niet gezien. De handselswaar is in zijn algemeenheid wat westerser geworden, maar de echte thai dingen zijn gelukkig gebleven.

Het leven zoals het is ... in een Thais ziekenhuis

Ik had jullie nog een verhaaltje beloofd over het leven in een Thais ziekenhuis. Al geloof ik dat het merendeel van de Thaise bevolking waarschijnlijk nooit een ziekenhuis op deze manier te zien krijgt. Als buitenlander word je automatisch op een VIP-kamer gelegd, er wordt echt niet eerst gevraagd of je een eenpersoonskamer, of een eenvoudige kamer of iets luxeuzer wilt. Nee hopla, je bent gewoon vanzelf VIP. Nu, in een ziekenhuis verblijven is nooit echt leuk natuurlijk, maar het moet gezegd worden, op deze manier is het wel minder vervelend.
Er zijn natuurlijk veel overeenkomsten met alle ziekenhuizen ter wereld, maar toch ook wel een aantal opmerkelijke verschillen.
Het verplegend personeel, om mee te beginnen. Ik weet niet of ze voor die VIP-afdeling ook speciaal geselecteerd personeel nemen, maar de verpleegsters die je daar ziet rondwandelen konden zo uit een modeblad gestapt zijn. Stuk voor stuk vreselijk knappe gezichtjes, gekleed in een wit, strak aansluitend bloesje en een strak kokerrokje tot een eind boven de knie en schoenen met hakjes. Plus een soort kapje dat het allemaal nog mooier maakt. Voor mij de grote vraag: hoe kunnen die meiden werken in zo'n outfit?? Het is toch niet voor niets dat bij ons al jaren geleden de ongemakkelijke stijve uniformen zijn afgeschaft en de meesten nu rondlopen in comfortabele broekpakken?
Maar.... wat later ontdekte ik dat er ook wel verschillende categorieen bij het verplegend personeel zijn: je hebt er de 'glamour-vrouwtjes' in het wit, blijkbaar de hoofdverpleegsters en hun vazallen; dan de wat minder belangrijke in het blauw, sommige ook nog met kokerrokje, anderen met broek; dan de hulpjes (meer de echte werkpaarden) in weer ander blauw met broek. Dan zijn er nog veel verschillende kleurtjes voor de meisjes die de handdoeken ophalen, meisjes die de glazen verwisselen, meisjes die weer nieuwe handdoeken komen brengen, meisjes die de bedden verschonen, en de poetsvrouwtjes in het knalgeel.
Communicatie met het personeel verliep wat moeizaam. De meeste verpleegsters kennen wel een paar woordjes Engels, maar vooral die woorden waarmee ze vragen moeten stellen die met ja of nee beantwoord kunnen worden. Probeer je zelf iets te vragen, of wat meer uitleg te geven, dan wordt hun gezicht ' blanco', zoals ik dat altijd noem, dan volgen ze dus niet meer. De 'hogere' verpleegsters kennen wel iets meer Engels, daar kon soms een eenvoudig babbeltje mee gehouden worden. Gelukkig kenden de dokters wel goed Engels en waren ook goed te verstaan.
De befaamde Thaise glimlach was er ook hier bij bijna iedereen, al moet gezegd worden dat zoals overal ook hier er wel een paar 'bitchen' bijliepen. Er was er een bij die nog geen woord tegen mij gezegd had, maar toen Willem binnenkwam... een en al glimlach en vriendelijkheid!
Tja, die Willem, het was natuurlijk voor hem ook niet leuk, die hele situatie, maar voor hem werd dat toch wel goedgemaakt als hij me kwam opzoeken: elke keer kwam hij glunderend de kamer instappen, nog nagenietend van al het moois dat hij in de gangen was tegengekomen!
Het ziekenhuis zelf: een schitterend uitgevoerd gebouw, prima geoutilleerd, maar vooral ook zo mooi en kleurrijk ingericht! De immens grote hal waar je binnenkwam gaf toegang tot verschillende poliklinieken, wel 4 of 5 loketten Pharmacy, een informatiebalie (ook een apart voor buitenlanders), enz. Er stonden grote gemakkelijke banken uitgevoerd in groen, roze, lila, geel, zelfs de brancard was paars. Verder overal bloemen, versieringen, foto's van de koning, boeddha-beeldjes, offerhuisjes. Ook op de X-ray afdeling weer schattige versieringen, schilderijtjes, bloemen.
Wat ook wel een verschil was: hier geen sprake van 'ziekenhuis-eten', elke morgen kwam er een dietiste langs met uitgebreide menu-kaarten waar je een keuze uit kon maken. Allemaal erg luxe, van enorme continentale ontbijten tot en met de heerlijkste Thaise schotels. De dietiste was wel op de hoogte van wat ik mocht hebben, en gaf dat aan voor de keuken.

Vrijdagavond kreeg ik te horen dat ik zaterdag naar huis mocht. Dus stond ik zaterdagmorgen om 8 uur al gepakt en gezakt klaar. Ja, dat viel dus tegen. Door alle administratieve rompslomp (dat is toch ook overal hetzelfde hoor!) konden we pas 's middags om half zes vertrekken! Was gedeeltelijk ook wel te wijten aan Eurocross in Belgie, waar ze 1. een fax waren kwijtgeraakt, 2. dan de mutualiteit niet meer om toestemming konden vragen ('moet ik dan hier tot maandag blijven tot de mutualiteit weer eens aan het werk gaat??') en 3. zelf niet teveel initiatief namen om alles op te lossen, uiteindelijk ben ik zelf maar met ze in de clinch gegaan via de telefoon.
Dan kreeg ik nog een zootje medicijnen mee en een afspraak bij de 'darmen-dokter', die volgende week nog een follow-up wil doen. En.... we mochten vertrekken, hehe.

En nu voel ik me weer kiplekker, blij dat alles achter de rug is. We genieten weer van het zalige weer (niet te warm, hooguit zo'n 27 graden en 's nachts tot 14 graden). Voor ons prima, maar de Thai zelf lopen allemaal te bibberen en te klagen dat het zo koud is!

ik ben er weer!

Ik wilde zoveel mogelijk aspecten van de Thaise samenleving leren kennen en ja, als je iets gaat onderzoeken moet je het goed doen. Dus hoort daar ook een onderzoek bij naar het leven in een Thais ziekenhuis....

Ja, ik was even buiten strijd de laatste dagen, zoals Willem al had aangekondigd. Na mijn laatste schrijfseltje hier dinsdagavond, kreeg ik 's nachts hoge koorts, die de hele volgende dag voortduurde. Om een uur of vijf toch maar gevraagd of ze een dokter wilden laten komen, en voor ik het wist lag ik in een ambulance (nog net niet met gillende sirene) en even later in een ziekenhuisbed aan een infuus met vocht en antibiotica. Je weet niet wat je overkomt! De dokters hielden het al vrij snel op een darminfectie, ikzelf weet nog altijd niet of dat de oorzaak is geweest, maar de volgende dag was de koorts al gezakt, dus het viel allemaal nogal mee. Toen ik weer wat bij m'n positieven kwam en wat begon rond te kijken, viel ik van de ene verbazing in de andere. Het leek wel of ik in de persoonlijke suite van de Koning terecht was gekomen, wat een luxe! De foto's laten er iets van zien: een enorme kamer, met zithoek (waar eventueel ook nog iemand kan blijven overnachten, een keukentje, een uitzicht over de stad zoals we dat nog nergens hadden gezien...
Ik ga jullie een volgende keer wat meer vertellen over 'het leven in een Thais ziekenhuis', maar aangezien ik nog maar net ben 'losgelaten', wil ik het nu even kort houden.

Een dagje alleen op stap

Els heeft, eigenlijk 'had' wat darmklachten (ze zal morgen zelf wel verslag doen) Vreemd, want we eten zo ongeveer hetzelfde, alleen nog voorzichtiger dan ik en ik heb nergens last van. Daarom alleen een wandeling gemaakt door de stad. Wilde wat boodschapjes doen en kwam zo terecht in de grote overdekte markthal bij de Ping River.
Je kunt je niet indenken hoe het er daar aan toe gaat, de enorme hoeveelheden voedsel op de begane grond, op de 1e en 2e etage kleding, kleding, kleding. Verbijsterd vroeg ik me af of hier de hele stad in het nieuw gestoken moest worden.
Het zijn daar allemaal kleine ondernemers die enkele vierkante meters huren en die moeten benut worden: stapel T-shirts, polo's, jacks en noem het. Tegen prijzen die al even ongelofelijk zijn.
Beneden het voedsel dus: een afdeling 'levende' vis, de slagers met hun vlees ongekoeld op de toonbank, verder alle soorten noodles, gedroogde vis in alle soorten en maten. Zelfs gedroogde kikkers: zoiets wat je wel eens op de weg ziet liggen als er een platgereden is (eet smakelijk)Verder natuurlijk nog talloze niet te benoemen levensmiddelen. Maar ik kwam voor een paar sokken en ook die waren er: 4 paar voor 100 Baht (2 euro)De foto's spreken voor zich, denk ik.

"Rustdag"

Nog moe van de wandeling van gister, vandaag maar wat rustig aan gedaan. Wat door de stad gelopen bij de Ping River en langs het treinstation naar een buitenwijk. Toch wel weer ver eigenlijk maar wel weer heel leuk om de sfeer - en de uitlaatgassen - op te snuiven. Ik verbaas me over de infrastructuur hier: je zou soms denken dat je in de States bent. De weg liep vanuit het centrum recht naar de rand van de stad. Eerst was er de Ringweg, een tamelijk brede weg. Verder doorgelopen kom je bij de 'superhighway', een weg met 4 x 3 rijstroken en emergencies! de middelste 2 x 3 stroken voor doorgaand verkeer, de buitenste voor afslaand verkeer. Zoiets verwachtte ik niet hier in Chang Mai, maar het verkeer is dan ook razend druk. Erg veel brommers, de personenauto's met zo'n open laadbakje achter, de taxis, en alles zo goed onderhouden, dat wil zeggen: blinkend!
En wat dacht je van een middelgrote hond achter op de brommer terwijl de bazin vrolijk door de stad toert? Of hele families op de brommer: pa aan het stuur, voor hem een klein kind, achter zijn rug nog een kleiner kind en dan ook nog moeder. Geen helmen op en dat scheurt hier werkelijk over de wegen! Wonderwel gaat het kennelijk altijd wel goed.

Eindelijk... een echte wandeldag!

Gisteren hebben we nog wat nagezinderd van het feest-weekend. Na het internetgebeuren zijn we 's middags bij ons guesthouse gebleven, ik had enorm zin om eens te zwemmen. Het water was wel k.k.k.k. koud! Maar heerlijk, beetje zwemmen, opwarmen in het zonnetje met een boek, enz.
Vandaag wilden we (alweer) proberen nu eens een wandelgebiedje buiten de stad te vinden. Jullie kunnen je niet voorstellen hoe anders dat hier is. We hadden gedacht dat we net als b.v. in de Ardennen, een bus kunnen nemen naar een bepaald gebied, daar uitstappen en aan een wandeling beginnen. Maar dat lukt hier gewoon niet. De bergen die we zien liggen, zijn bereikbaar over een steil omhooggaande asfaltweg, er zijn geen wandelpaden. Nu hadden we gisteravond bij Starbucks (MMMM!!) een tijdschriftje gevonden met een kaart erin, waarin toch wat meer straatjes of weggetjes in een buitenwijk te zien zijn. Dus te voet naar het busstation, daar een bus gevonden die richting Zoo ging, daar uitgestapt en al dwalend door een bosachtig gebiedje in de universiteitswijk terecht gekomen, een enorme campus, een dorp op zichzelf. En alsmaar de bergen aan onze rechterkant, ze kwamen wel steeds dichterbij. Bij het verlaten van de campus hebben we tussen de studenten een middagmaaltje gebruikt. En dan werd het weer spannend, want we hadden geen idee wat we bestelden, een Engelse menukaart was er niet en de uitleg zeer gebrekkig.... Maar dat viel weer goed mee, al zit je wel even raar te kijken als je een kommetje met vijf kleine (kwartel?-)eitjes voor je neus krijgt in een soort bouillonnetje, en een schaal met ... schijven gehaktbal met een ei erin verstopt (heet dat bij ons geen vogelnestje?). Willem had een schotel die er meer als een volledige maaltijd uitzag. Maar het was allemaal weer erg lekker.
Dan zijn we verder gaan dwalen en hebben zowaar toch wat door bosachtig gebied kunnen wandelen, en af en toe ook een klein beetje de berg op. Maar buiten de paar huisjes die daar stonden, hield ook de weg weer op.
We kwamen heel onverwachts nog een tempel tegen. Een die niet op de kaart stond, ook niet 'toeristisch' bekend is, vrij hoog gelegen met een schitterend zicht op de stad Chiang Mai. Een paar vrouwtjes vertelden ons dat we gerust naar boven konden gaan, en de honden die daar zouden gaan blaffen, zouden niet bijten. Dus daar vertrouwden we dan maar op. En dat is dan weer zo schitterend. Terwijl we boven wat aan het rondsnuffelen waren, kwam er een monnik naar ons toe die waarschijnlijk ook blij was met wat afleiding. We kregen een hele rondleiding, de sleutel van de tempel werd gehaald en we mochten er binnen rondkijken. Hij vertelde van alles over het ontstaan (500 jaar geleden), over de twee Boeddha-relikwieen die er bewaard worden, over de 'Lanna-bouwstijl' (geheel in hout, er komen geen nagels of spijkers aan te pas). Het was voor de verandering eens een monnik die vrij goed Engels sprak, die ook nog wil verder studeren in India. Buiten, aan een boom, hing een bordje met in het Engels een paar levenswijsheden (zie foto's).
We kwamen toen ook tot de ontdekking dat we in de buurt van de U-Mong tempel waren, die wel bekend is en waar ik graag eens naar toe wilde. Het is een van de oudste 'bos-Wats', een tempel die opgericht was door monniken die zich ui de afleiding en verleidingen van de stad wilden terugtrekken in het woud. Heel indrukwekkend, we komen er zeker nog eens terug. Want we hadden inmiddels al heel wat uren gestapt en zijn dan op zoek gegaan naar een bus of een 'deeltaxi' terug.
Een zalige dag!

Het Krathongfeest

"What a wonderful world" dacht ik toen ik gisteravond hier door Chiang Mai liep tijdens de processie. Je komt zintuigen tekort om alle indrukken hier in je op te nemen. Gisteren heeft Els daar al een en ander van verteld, ik kan haast geen woorden en superlatieven vinden om mijn ervaringen te delen met jullie.
Stel je voor: de optocht met de schitterende praalwagens met veel licht (erg belangrijk voor de Thai), daarachter een vrachtwagentje met een aanhanger waarop een puffende diesel voor de electriciteit zorgt, met allerlei mannetjes die de kabels in de gaten moeten houden, zowel die tussen de auto en de praalwagen als de bovenleidingen waar soms niet onderdoor gegaan kan worden. Dus met lange bamboestokken die kabels omhoog drukken: kortsluiting en een stuk van de weg in het donker! Wonderwel duurt dat slechts enkele minuten. Dan volgen in de stoet tientallen thaise vrouwen in de traditionele zijden kleding met het klathong bloem-stukje in de hand, dan weer een groepje die muziek maakt, acrobatische bewegingen maakt, jongens met een platform op de schouders met daarop een thaise schone met verfijnde bewegingen en de 'eeuwige' glimlach. En dat alles en nog veel, veel meer in een entourage van honderden, nee, duizenden heteluchtballonnen in de lucht, het vuurwerk overal rond om je heen: werkelijk een unieke ervaring.
Het lijkt allemaal chaotisch te verlopen maar is toch gediciplineerd: geen enkele uitwas of dronkenschap gezien. Ja, en met al dat vuurwerk verliest er toch wel eens iemand een hand of een oog, zo lazen we in de krant, ondanks de overheidscampagne om voorzichtig te zijn...
De foto's geven hopelijk een beetje indruk van het evenement; ze zijn genomen om het feest niet te vergeten, voor ons als geheugensteuntje maar de emotionele waarde voor ons is niet over te brengen.
De avond werd afgesloten met een spetterend vuurwerk boven de Ping River: de aaaah's en de oooh's van het publiek waren zeer terecht!

Volle maan...

Waaauwww, wat een feest! Niemand kon ons eigenlijk vertellen wanneer het zou beginnen, waar er wat te doen was, we kregen alleen maar vage antwoorden: dat duurt het hele weekend, de parade duurt 24 uur, startplaats: onbekend, maar de halve stad wordt verkeersvrij afgesloten, enz. Dus zelf maar in de gaten houden waar de meeste aktiviteiten zich ontwikkelen.
Dat begon vrijdagavond al, toen ik te voet op weg was naar cafe The Wall, waar ik Willem na z'n fietstocht zou ontmoeten. Langs de rivier bleek er al een enorme bedrijvigheid te zijn, er werden tafeltjes en kraampjes neergezet, hele families waren zich aan het installeren. Overal waren vrouwen bezig met het maken van de Krathongs, de kleine 'bootjes' van bananenblad, bloemetjes, kaarsjes, wierookstokjes, enz. De een nog mooier dan de ander.
Tegen zeven uur zijn we dan teruggewandeld naar de rivier en daar was het al enorm druk. Er is dus inderdaad geen bepaald tijdstip waarop het feest van start gaat, iedereen doet gewoon zijn ding wanneer hij/zij daar zin in heeft. Dus bijvoorbeeld: er komt een familie aan, ze zoeken een plaatsje in het gras langs het water. De krathongs worden uitgepakt, aan Boeddha wordt wel even de zegen gevraagd, en ze laten de bootjes te water. Zelfs de kleinste kindjes doen eraan mee. Daarna worden de branders onder de hete-lucht-ballonnen-van-papier aangestoken en na een minuut of vijf wachten worden ze losgelaten. Het is lastig om het juiste moment te bepalen, wacht je te kort, dan stijgt het ding niet genoeg en stort het weer neer, wacht je te lang dan loop je de kans dat het ding in brand schiet voordat hij weg is. Het is onbegrijpelijk dat die rijstpapieren ballonnen zo hoog kunnen komen, want de vlam van de brander is enorm.
Een van de papa's die daar bezig was, gaf me nog een hele uitleg: met de ballon stuur je je wensen (dus het goede)de lucht in en met de Krathong zend je alle negatieve dingen uit je leven weg (gedachten, gebeurtenissen, ziektes, enz.). Ik vond dat een mooie gedachte, en de papa moest even lachen, hij zei: ja, dat is wel zo, maar het is vooral 'a lot of fun'! En dat is ook zo, iedereen geniet van dat feest.
Ook gisteravond (volle maan, dus het hoogtepunt van de feesten) was spectaculair. We zijn toen blijven hangen in de binnenstad, op een prachtig versierd plein, waarvandaan de parade vertrok. Tja, een optocht, zoals bij ons carnaval of het bloemencorso, maar alles fel verlicht en met kleurtjes en glitteringen, prachtige Thaise meisjes en vrouwtjes (verkozen via schoonheidswedstrijden vooraf).
Na zo'n twee uur waren alle wagens voorbij (het schijnt dat er vandaag nog ergens een maxi-parade is) en werden er weer volop van die ballonnen opgelaten. Waar je ook kijkt, overal aan de hemel zie je die lichtpuntjes, het is net of er in een klap duizenden sterren bijgekomen zijn! Natuurlijk hebben we er zelf ook een de lucht ingestuurd en we hebben hem nagekeken tot hij niet meer te zien was.
Wat ikzelf opvallend vind, is dat er met zulke grootse feesten toch zo'n rust blijft in de menigte, geen dronkemansgelal of vervelende toestanden, iedereen is gewoon gezellig bezig en helpt elkaar.
De foto's van dit feest hebben we weer in een nieuw submapje gezet: 'Loi Krathong'.