Nah Thon

Vanmorgen met een busje naar Nah Thon geweest, de havenplaats waar de boten van het vasteland aankomen. Havenplaats is een groot woord, er zijn 2 pieren in zee waaraan de boten aanmeren. Maar het dorpje is wel leuk voor wat shopping en vooral je vergapen aan de vele mooie dingen die je voor betrekkelijk weinig geld hier kunt kopen, maar door grootte, gewicht enz. niet mee te nemen zijn. Na de luch weer terug gegaan naar ons plekje en nog wat op het strand gelegen en gezwommen.
Terwijl het bij jullie stormt, lopen we hier onbevangen de zee in met een aangename temperatuur, maar, helaas, dat duurt niet lang meer.
We zijn al aan het regelen hoe we weer naar Bangkok terug kunnen. Zal een lange treinreis worden!

Geleuter...

Gisteren was voor mij even een 'uit-de-zon-blijf-dagje', zoals Willem al vermeldde. Tot nu toe is het me steeds gelukt om niet te verbranden, door toch zoveel mogelijk in de schaduw te blijven en smeren, smeren en nog eens smeren. Maar hier aan de zee is het toch oppassen, dat gaat zo hard. Dus af en toe eens een dagje de zon vermijden, kan geen kwaad. En ik amuseer me dan toch heel goed, boodschapjes, geld halen (moet af en toe ook eens gebeuren), beetje rondkijken in leuke winkeltjes, gezellig lunchen bij 'Mummy's restaurant' en verder veel lezen, zalig.
Vanmorgen hebben we eerst een ochtendwandeling gemaakt en daarna een aantal uurtjes op het strand doorgebracht. De zee is heerlijk, er zijn flink wat golven zonder dat er gevaarlijke stromingen zijn, dus je kunt je lekker laten meedobberen. Het is vandaag heel helder weer, we konden voor het eerst Koh Paghnan goed zien liggen ten noorden van ons. En de kleur van de zee is schitterend!
Willem ligt nog te bakken, ik ben wat eerder teruggegaan ('t was weer eens genoeg, die zon!).
Maar ja, consequentie van dit relaxte leven is natuurlijk wel dat er niet zoveel spannends te vertellen valt, dus leuter ik er maar wat op los, haha.

Met de 125cc op pad.

Gisteravond dus een heerlijke vis verorberd, een 'butterfish' maar of deze benaming plaatselijk is of een officiele naam, ik weet het niet. En natuurlijk paste de fles franse witte chardonay daar uitstekend bij. Toen de borden en schalen leeg waren kwam het personeel - heel lief - met een stuk gebak aanlopen en Happy Birthday zingend. Het personeel, immer met een big smile, is soms een verhaal apart. Bestel je b.v. een biertje en een jus d'orange, dan komt de eerste boy het biertje brengen en pal daarna nr. 2 de jus, maar vriendelijk zijn ze, dat bewijst de foto wel!
Vandaag heb ik, alleen, een motorbike gehuurd en een rit gemaakt over het eiland. Het eiland heeft niet bepaald een goed wegennet, vaak gaten in de betonwegen en vooral veel zand op de weg, dus oppassen op de bike en niet te hard. Maar dan gaat alles wel goed. Maar met z'n tweeen op zo'n bike is toch wat meer delicat vandaar dus deze verkenning. Heb de westkust wat verkend en daar schijnen vooral de beter gesitueerde thais te wonen, gezien de riante en moderne huizen tussen de palmbomen. Maar wel de typisch thaise vormen van daken. Het strand is aan die kant minimaal en vol stenen dus betrekkelijk weinig resorts en guesthouses. Nee, zelfs de vissers wonen daar nog aan het strand in eenvoudige huizen en op het strand hun longtailboat en de netten.
Els heeft zich een rustig dagje gegund en is maar uit de zon gebleven om niet al te veel te verbranden.

Feestje...

Iedereen heel erg bedankt voor alle goede wensen voor mijn verjaardag. Leuk dat jullie eraan gedacht hebben!
Wij gaan het vanavond lichtjes vieren met een lekkere maaltijd (dat hopen we tenminste). Gisteravond hebben we alvast vis besteld en een lekker flesje wijn gekocht, dat ligt nu te koelen. Zo'n flesje wijn is hier echt wel iets speciaals, je ziet ze maar zelden in de winkels en zijn heeeeeeel duur! Dus we gaan er eens uitgebreid van genieten en morgenavond laten we wel weten hoe het geweest is!

(PS: jullie hadden nog een paar olifanten-filmpjes tegoed, die ben ik nu in het fotoalbum aan het laden. Misschien twee of drie per dag, want het duurt erg lang..)

Strandweer

Het weer van vandaag: 32 graden, aan het strand een lichte bries, half bewolkt.
Ideaal dus voor het strand.
Vanmorgen was iemand bezig de cocosnoten te oogsten uit de palmen, met behulp van een lange stok met een scherp mes eraan. Er zitten al gauw zo'm 20 noten aan een boom die allen met een grote plof in het zand vielen. Je moet er niet aan denken als je er een op je hoofd krijgt. En nu ligger er onder veel bomen bergjes coscosnoten.
Het strand is bepaald niet saai. De gehele dag komen er mensen langs met fruit, limonade, met maaltijden (ter plekke bereid en verwarmd op een meegebracht houtskoolvuurtje) tot en met thaise zijden tafelkleden toe.
En natuurlijk kan je zwemmen in de zee: een heerlijke temperatuur, dezer dagen wat golfslag, dus een echte branding, dus prima geschikt om enige verkoeling te vinden.

Weer een Wat? Nee, Wat een Weer...

Op de foto's van gisteren konden jullie zien dat het weer al serieus begon te veranderen hier. Gisteravond zijn de buien losgebarsten rond een uur of zes en dat duurde tot ongeveer middernacht. Ook stormachtige wind erbij. De wegen hier kunnen dat helemaal niet aan, zodat binnen de kortste keren alle straatjes en paadjes flink onder water stonden.
Vanmorgen begon de dag met een stralende zon, maar al gauw kwamen er toch weer wolken. We zijn nog wel twee uurtjes of zo op het strand geweest. De zee is heel wat onstuimiger dan de afgelopen dagen, er was nu een flinke branding. Op zich wel leuk, zo'n heftig golfslagbad, maar het is oppassen geblazen, omdat de stroming nu ook veel sterker was.
Rond het middaguur begon het weer even serieus te regenen, zodat we na de lunch huiswaarts zijn gekeerd. Willem heeft een lees-middagje gehouden en ik ben wat boodschappen gaan halen. Inmiddels is het wat rustiger geworden. Eigenlijk wel goed, eens een dagje minder zon, kan ons velletje ook weer even op adem komen. En de temperatuur... die blijft heerlijk!

Rondje Samui

Gisteren hebben we een auto met chauffeur - ook wel 'taxi' genaamd - gehuurd en een verkenningstocht gemaakt over het eiland. We hadden een lijstje gemaakt met enkele "must seen" punten en we lieten ons door de chauffeur daarheen brengen en terwijl hij wachtte konden wij in alle rust de bezienswaardigheden bewonderen.
Het eerste bezoek was een - hoe kan het ook anders - een tempel. En wel een chinese tempel midden in een meertje gebouwd op reusachtige betonnen lotusbladeren. Ik kon me niet aan het idee onttrekken dat het gehele complex iets had van een pretpark, met alle respect overigens. Maar een Efteling of een Walibi zouden jaloers zijn op zoveel mystieke ornamenten, kleuren en afbeeldingen.
Niet ver daar vandaan zit een gigantische gouden buddha te staren over de zee, eveneens in een wonderlijke omgeving met draken, slangen, wezens met een stuk of wat armen enz. En daarom heen de souvenirstalletjes, de donationboxes voor een scala aan doelen, de monks die je besprenkelen met wij-water. Veel touristen, maar ook veel thai die daar komen om te bidden of een gokje wagen voor veel geluk in de toekomst.
Voorts langs de oostkust naar het zuiden, viewpoints bezocht, bijzondere rotsformaties (the grandfather and grandmother rock) en vervolgens de bergen in in het midden van het eiland. Eerst natuurlijk naar een waterfall, maar dat bezoek was mede bedoeld als sportieve uitdaging omdat we een halfuurtje moesten klimmen over smalle, natuurlijke paadjes door het bos. En voorts naar de top van de berg. Daar zou een Magic Statue Garden zijn. Was er ook, maar slecht een klein parkje waarvoor je ook nog entree moest betalen. Terwille van de tijd maar niet binnen geweest. Op de top van de berg nog wat foto's gemaakt. De beelden zullen niet zo mooi zijn als de werkelijkheid: een prachtig gezicht van boven met al die wuivende cocospalmen, de zee glinsterend in de verte. Vanaf deze hoogte een schitterend, groen eiland. In tegenstelling tot de ervaring die je krijgt als je over de kustweg rijdt. Dan zie overal en overal de vacantiebungalowtjes, de resorts, de huizen te huur en heel veel winkeltjes. En overal wordt gebouwd, verbouwd, waarbij asbest een favoriet bouwmateriaal is! Het ene nog mooier en luxer dan het andere, maar je kunt niet zeggen dat de thai geen smaak hebben: de architektuur, de kleuren, de versieringen zijn vaak van grote klasse.

Nattigheid....

Vanmorgen hebben we een wandeling landinwaarts gemaakt, richting bergen, of liever gezegd heuvels. Zodra we van de hoofdweg waren, veranderde het beeld totaal. Het was ineens weer het echte platteland, en daar waren we ook naar op zoek. We hadden immers nog geen beeld van hoe het eiland er nu eigenlijk uitziet. Koh Samui blijkt een heel groen eiland te zijn, veel groener dan Koh Tao, waar we vorig jaar waren. Hier zijn de heuvels minder steil en ze zijn allemaal begroeid met vooral kokospalmen, maar ook andere bomen zie je ertussen. En natuurlijk de bananenbomen. De kokosnoten en de visserij vormden hier dan ook een belangrijke bron van inkomsten, zeker toen het toerisme nog niet zo ontwikkeld was.
Alhoewel er ook landinwaarts wel vakantiebungalows staan en nog gebouwd worden, hebben we toch ook door echte Thaise dorpjes gewandeld.
Dat het eiland zo groen is, laat vermoeden dat er nogal eens wat regen valt, en dat schijnt hier toch ook iets meer te zijn dan op sommige andere eilanden. Niet dat wij er last van hebben tot nu toe, we hebben 1 keer 's nachts een echte tropische stortbui gehad, goed voor de planten en het stof! Wel merk je goed dat er hier een veel hogere luchtvochtigheid is. We hebben niet eens zover gewandeld, maar het zweet stroomde ervan af! Na twaalf uur moet je ook eigenlijk niet erg actief meer zijn, behalve dan in de zee of in het zwembad...
Voor morgen hebben we weer een zelf samengesteld toertje in petto, een auto met chauffeur die ons de hele dag mee op sleeptouw neemt naar de plaatsen die we zelf aangeven en waar we zo lang kunnen blijven als we willen.

Full Moon en Bo Phut

Afgelopen nacht was het volle maan. Niets bijzonders eigenlijk, maar voor hier op de eilanden in de Golf van Thailand, is het dat wel. De Full-moon parties. Zo'n party is dan ter meerdere glorie van de horeca-ondernemers want het betekent niets meer dan dat grote groepen jongeren op het strand flink gaan zuipen. Maar het heeft toch een aardige reputatie om de muziek, vooral reggae. Bij ons in de buurt niet erg veel van gemerkt, alleen dat er midden in de nacht een tropische regenbui is gevallen, dus waarschijnlijk zijn ook de feesten letterlijk in het water gevallen.
Maar vanmorgen - zoals verwacht - weer zonnig en warm weer en grote plassen op de weg.
We zijn naar een nabijgelegen dorpje gegaan, Bo Phut, wat een alleraardigst vissers-dorpje zou moeten zijn. Alleraardigst was het wel, maar de vissers hebben we niet aangetroffen. Wel een aantal van hun vroegere huizen, de teakhouten woningen, waarvan er ook weer veel verbouwd zijn tot restaurant, guesthouse etc. Maar niettemin een leuk dorpje kennelijk geliefd bij Fransen, gezien de boulangeries, de menukaarten in het frans, terwijl bij ons juist veel duitsers zitten.
In een decadent restaurant aan het strand hebben we een stuk makreel(!) met thaise saus gegeten en toen maar weer met het busje terug naar onze stek om de rest van de middag door te brengen aan de rand van ons zwembad. Je begrijpt, dit was weer een leuke, maar behoorlijk vermoeiende dag voor ons!!!

Matrassen enzo..

We worden beruchte guesthouse-gasten, hier in Thailand. In het Awana hadden we al eens geklaagd over de matras, die was oud en versleten en aangezien we daar zes weken zaten, was dat niet zo prettig. En prompt de volgende dag kregen we een gloednieuwe matras. Nu, toen we gisteren hier onze nieuwe kamer betrokken, hing daar een doordringend vies luchtje, bleek uit een van de matrassen te komen. Dus wij vanmorgen weer naar de baas van het spul, en een uur later.... een gloednieuwe matras! Het is wel een schatje hoor, die baas, die doet alles om het ons naar de zin te maken, inclusief gratis internetten, hoihoi!
En dan het spannendste deel van de dag: ik had eindelijk besloten toch maar eens een bikini aan te schaffen, alhoewel ik dat tien jaar geleden of zo afgezworen had. Maar dat badpak is gewoon veel te warm hier. Dus ik de stoute schoenen aangetrokken en vanmorgen de bikini-winkel in. Toen ik mezelf in de spiegel zag, dacht ik: nou ja, ik heb al erger gezien....
En .... het resultaat kunnen jullie weer bewonderen in ons foto-album!!

Onze bountyplace op Koh Samui.

Na die barre tocht van gisteren hebben we ons toch heerlijk kunnen nestelen in het Mai Nam Home Guesthouse. Hadden we gisteren als 'proef' een eenvoudige kamer, vandaag zijn we verhuisd naar een appartement. Een ruime slaapkamer met meubilair, een kleiner bij-kamertje met leren stoelen, een frigo, een badkamer en een veranda met meubilair. Alles schoon en fris, we voelen ons als in een luxe resort, want we hebben ook een prachtig zwembad hier in de tuin; het strand met fijn wit zand, de palmen en de blauwe zee is op 100 meter lopen. Prima restos in de buurt waar je voor weinig geld goed kunt eten. En, het is nu minder druk in Koh Samui en heel Thailand, we konden heel gemakkelijk 30% korting krijgen bij langer verblijf!
Het eiland Koh Samui is redelijk groot, veel stranden en langs de kust loopt een rondweg. Er zijn stukken kust voor jongeren met veel vertier, maar wij zochten een rustiger stuk strand en dat hebben we dus gevonden. In onze 'Soi' een zijstraat van de rondweg, staan verschillende bungalowparkjes en zijn hoofdzakelijk verhuurd aan mensen van 55+ en wat jonge dertigers met kleine kinderen. Veel duitsers ook, want Bratkartoffeln mit Schweinebraten staat in onze Soi hoog aangeschreven.
Al met al voelen we ons allebei heel gelukkig met deze plek. Na weken van allerlei activiteiten (huh, alweer watervallen, elephantcamps etc.) kunnen we de laatste weken gebruiken om die vele indrukken te verwerken. En dan is luieren aan een strand als hier een waar genoegen.

Ko Samui

(Hierbij nog een paar foto's van het Hua Hin-strand, de mooiste stukjes dan).
Zoals Willem al schreef, hadden we het in Hua Hin rap bekeken. Onze bedoeling was geweest om buiten de stad een plek te zoeken, maar dat hele stuk kust is al 'bedorven', met grote hotels en torenflats, prijzen die overal de pan uit swingen en vooral ook een heel andere sfeer, eigenlijk weinig Thais meer. Ik noemde het publiek al gauw een publiek van 'kouwe kak' oftewel 'dikke nekken'. Kortom, niet leuk, vooral ik had daar last van.
Dus.... verder trekken. Maar om nog een stukje kust te vinden dat wel aan onze hoge eisen zou voldoen, da's moeilijk hoor. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben dan toch maar besloten om 'een eiland' te doen, deze laatste paar weken. We kozen voor Ko Samui, wat als nogal toeristisch bekend staat, maar dat gaat op voor alle eilanden. Gistermorgen konden we nog snel een combi bus/ferrytransfer boeken en zo zaten we gisteravond om tien uur weer gepakt en gezakt op de bus te wachten.
De busreis duurde tot half zeven vanmorgen (zonder stop), de zgn. VIP-bus was niet zo vipperig, de airco kon bijvoorbeeld niet laag gezet worden, zodat ik de hele nacht zat te vernikkelen van de kou, ondanks vessie en dekentje. Toen ik dan eindelijk een beetje was weggedommeld, werd iedereen weer uit de bus gesleurd, want we waren inmiddels in Surat Thani aangekomen, waar we op de ferry moesten wachten naar het eiland. Rond acht uur werden we in een wagen geladen en tussen de bagage gefrommeld reden we naar de pier. De ferryboot werd tot de nok toe afgeladen, er was amper nog een plaatsje te vinden (wij hadden dan ook het idee dat er veel meer mensen op waren dan de toegelaten 340, maar ja, dit is Thailand he).
Om elf uur aangekomen bij het eiland, waar het inmiddels al flink heet was. De speurtocht naar een guesthouse heeft niet eens zo lang geduurd, er waren nog heel wat kamers vrij, ondanks de alarmerende berichten van mannetjes die ons een kamer wilden aansmeren!
Nu hebben we ons (voorlopig voor twee nachtjes) genesteld in guesthouse Mai Nam Home, in het dorpje Mai Nam aan het ... Mai Nam strand. We hebben weer een semi-bungalowtje in een mooie tuin, zoiets als bij Mr. Jan in Pai. Als we er goed kunnen slapen (da's altijd even afwachten, hoe het met b.v. cafe-herrie is 's nachts), dan blijven we hier de resterende tijd. Het strand ziet er alvast prachtig uit, er zijn PALMBOMEN!! op het strand, de zee is blauw, het straatje is gezellig.
Pffffffff, reizen is vermoeiend hoor, dus we gaan nu even lekker vakantie-in-een-vakantie houden.

Hua Hin

Vertrokken uit Ayutthaya zijn we met de trein naar Bangkok gegaan en voorts met een andere trein naar Hua Hin aan de Golf van Thailand. Een trein, 3e klas, waar je anderhalf uur in zit kost hier 35 Bath; van Bangkok naar Hua Hin, 4 uur treinen in de 2e klas kostte 212 Bath, net 4 euros! Krakend en stampend materieel, maar je komt er wel mee op de plaats van bestemming (meestal)
Hua Hin: leek mij wel de moeite waard, ik was er 11 jaar geleden. Maar er is hard gewerkt die afgelopen jaren. De Hilton's, Sofitel's en Marriott's zijn uit de grond gestampt en in hun vaart is ook de locale bevolking hard aan het profiteren met exorbitante prijzen in de resto's en cafe's, terwijl een gewoon guesthouse voor een redelijke prijs niet meer te vinden is. Het dorpje zelf is een grote nightmarket, waar de Rolexen, Breitlings en Cartierhorloges weer gewoon te koop zijn voor een handje dollars.
Dus vinden we het allemaal niet meer zo geweldig, duur guesthouse, een cappucino of expresso voor het dubbel als b.v. Chiang Mai, een Singha-biertje voor 130 Bath.
Vanmorgen hebben we getracht een ander guesthouse buiten Hua Hin te vinden, maar ook dat liep stuk op dezelfde hoge prijzen.
Derhalve hebben we toch plannen iets anders te gaan zoeken, weg van deze kermis. Maar het is hier ook weer prachtig zonnig en warm weer, dus treuren doen we niet!
Het guesthouse waar we zitten momenteel is ook wel duur, maar ook heel mooi; de foto's spreken het meest, denk ik. Een huis van teakhout en heel veel kunst, vrnl. woodcarving.

Waarheen....??

We hebben Ayutthaya nu weer een paar dagen afgestruind, tijd om te vertrekken. De Wat's waren erg de moeite waard, maar verder is hier niet zoveel te beleven en behalve de ene straat met de guesthouses is er ook niet zoveel gezelligheid hier. Dus.. we trekken verder, iets eerder dan gepland richting kust.
De ochtend hebben we dan ook besteed aan Lonely Planet lezen en op het internet nog wat opzoekwerk doen. We hebben besloten richting Hua Hin te gaan, een badplaats ten zuidwesten van Bangkok. Dat is wel een grote plaats, maar we hopen een stek te vinden buiten Hua Hin zelf, ten noorden of ten zuiden ervan. Deze kleine plaatsjes schijnen ook wel in opkomst te zijn, maar nog niet zo druk. Alleen is er nog niet veel over te vinden op het internet, dus was het wat moeilijk zoeken.
We nemen morgenochtend de trein naar Bangkok en stappen daar over op een trein naar Hua Hin, waar we zo aan het eind van de middag aankomen (als de treinen tenminste op tijd zijn, da's altijd even afwachten hier). Dan hopen we een plaatsje te vinden in een of ander guesthouse (reserveren was tot nu toe niet mogelijk, maar we kunnen altijd nog op het strand slapen, haha), dan kunnen we de volgende dag verder kijken.
Vanmiddag hebben we nog even lekker gezwommen bij een hotel in de buurt.

Het uploaden van de foto's geeft nog altijd wat problemen hier, we proberen nu nog even verder....

Sorry, geen filmpjes!

Sorry mensen, ik had jullie gisteren een paar filmpjes beloofd van het olifanten-gebeuren, maar het uploaden duurt hier verschrikkelijk lang. Dus het gaat niet door, helaas. En ze waren zo leuk......

Wat een Wat's!

Hier in Ayutthaya - oude hoofdstad van het Siam-rijk - wemelt het echt van de Wat's, de tempelcomplexen. En ruines al of niet gerestaureerd van oude Khmer-tempels. Ik schat zo op de kaart tellend op minstens 30 tempels. We hebben er al een aantal bezocht vorig jaar maar we wilden er nog wel een paar nader bekijken. Els had een lijstje gemaakt van de must-see tempels en toen kwamen we op 2 historische en 1 meer eigentijdse tempels uit. Voorts hebben we een taxi gehuurd voor vanmorgen die ons van de ene naar de andere moest brengen. En dat werkte prima.
Eerst de Wat Na Phra Men, de eigentijdse. Heel veel buddhas , veel goud, prachtige architektuur.
De volgende was de historische ruine Wat Chawatthanaram. Een ruine die gerestaureerd is om verder verval te voorkomen. Heel symetrisch van opzet met een hoge chedi of prang in het midden en omgeven door 8 kleinere torens. Er was ooit kennelijk ook eens een 'beeldenstorm', want de tientallen buddhabeelden waren bijna allen onthoofd. Maar ook hier: gebouwd in de 12e eeuw AD wisten de Thai wel van aanpakken door alles in baksteen te metselen en vervolgens te pleisteren en sculpturen aan te brengen.
Tenslotte de Wat Yai Chai Moungkhon met zijn enorme prang waarvan je een prachtig uitzicht had.
Nog even langs een elephantvillage geredenm maar daar was bedoeld dat je een elephantride ging maken en daar hebben we niet zo'n zin in. Dus weer terug naar het guesthouse.
Vanmiddag maar niet veel meer ondernomen, door de hitte kom je eigenlijk nergens meer aan toe. Maar gelukkig hoeft dat ook niet....

Olifanten

Vanmorgen zijn we vroeg aan een wandeling begonnen, richting Olifantenkamp, en we hebben het nog gevonden ook, dat is hier nooit zeker! Het is de enige originele (gerestaureerde) olifantenkraal die ook open is voor publiek. De koning heeft er speciaal een paviljoen laten bouwen van waaruit hij het jaarlijkse spektakel (de
'round-up' van wilde olifanten) kon gadeslaan. Na een wandeling van bijna twee uur hadden we het dan toch gevonden, maar wat bleek: de hele kraal wordt opnieuw gerestaureerd, dus alle (houten) omheiningen lagen plat. Maar gelukkig waren er wel veel olifanten, dus besloten we maar eens een kijkje te gaan nemen. Hier worden geen 'kunstjes' gedaan met de dieren, ze lopen er min of meer vrij rond en we hebben er een paar uur doorgebracht. Er waren nogal wat 'baby's', de oudsten van ongeveer een jaar, de jongste was 1 maand. Het was heel leuk om dat spul allemaal bezig te zien, we mochten ze ook zelf nog wat bananen voeren. Een van de verzorgers kwam steeds even bij ons zitten of staan, en probeerde heel wat uitleg te geven, al kon hij maar drie woordjes Engels. Op een gegeven moment zei hij dat er iets ging gebeuren ('met mama en baby'), al begrepen we niet helemaal wat. Bleek dat er twee baby's van hun moeder gescheiden werden, omdat de kleintjes naar elders vervoerd werden voor 'educatie'. Na twee jaar komen ze weer terug. Het werd een heel spektakel, ging natuurlijk niet van een leien dakje, en zowel de moeders als de baby's schreeuwden moord en brand. De rest van de kudde was solidair en protesteerde ook heftig. Maar met veel getrek en geduw zijn de kinders dan uiteindelijk in de vrachtwagen terecht gekomen. En niet alleen de moeders hadden verdriet, ook bij de verzorger liepen de tranen uit z'n ogen. (Ik heb er wat filmpjes van gemaakt).
Met de tuktuk terug naar het guesthouse, want het was inmiddels twee uur en dan is het gewoon te warm om nog een eind te wandelen.
Morgen gaan we een rondje oude tempels en ruines bekijken. We hebben zelf een toertje samengesteld en vanavond een tuktuk geregeld die ons morgen komt oppikken. Dat is iedere keer weer lachen geblazen. We beginnen met de eerste de beste tuktuk-chauffeur die we tegenkomen, die haalt er dan een collega bij, vervolgens nog een, vrouwen en kinderen erbij en met veel uitleg en vooral onderhandelen zijn we weer op de helft van de prijs uitgekomen die ze eerst vroegen. En tot nu toe is dat altijd gelukt, dus als het goed gaat doen we morgen een cultureel rondje en proberen we in de namiddag te gaan zwemmen. Het is hier echt pufheet en vooral erg vochtig, dus benauwd.
Het was eigenlijk Willem z'n beurt om te schrijven, maar niet ongerust worden, alles is goed met hem. Hij wilde vanavond nog even naar de night-market,ik had daar niet zo'n zin in, dus heb ik aangeboden om het verhaal-van-de-dag te doen.

PS Internet is zo traag hier vandaag, de video'tjes komen morgen wel...

Dagje (en nachtje) bussen....

Gistermorgen met toch wat pijn in hart afscheid genomen van Pai, wat een zalige plaats was dat!
Om half twaalf stapten we in een mini-busje terug naar Chiang Mai, een rit van ongeveer drie uur. In Chiang Mai hadden we een paar uur de tijd, zodat we even naar het Awana guesthouse terug konden om een postpakketje op te halen en op het terras van ons stamcafe Darret's nog even een flinke maaltijd te gebruiken voordat we aan het volgende deel van de reis begonnen. Het was leuk om nog even de vertrouwde plekjes terug te zien.
Om half zeven terug bij kantoortje van het reisbureau, waar we werden opgehaald door een taxi die ons naar de Grote Bus bracht. Die bus zou om zeven uur vertrekken met als eindbestemming Bangkok. Inmiddels hadden we bedacht dat het eigenlijk wel prettig zou zijn als we in Ayutthaya konden uitstappen, daar kwamen we toch langs. De chauffeur vond dat geen enkel probleem gelukkig en dat bespaarde ons nog een taxirit in Bangkok en een treinreis Bangkok-Ayutthaya. Maar.... dat had wel tot gevolg dat we om 5 uur in de ochtend gedropt werden langs de autoweg, weliswaar bij een bus-stopplaats, waar ook taxi's langskwamen. Tja, wat zouden we nu doen, we konden toch moeilijk midden in de nacht aankomen bij het guesthouse, de mensen daar verwachtten ons niet voor twaalf uur 's morgens! Dus eerst maar een tijdje zitten wachten, wat heen en weer gelopen om de bloedsomloop weer wat op gang te brengen, die had nogal te lijden gehad met al die uren zo opgefrommeld in die bus te zitten! Het eerste wat opviel toen we uitstapten, was.... de WARMTE, en een heel hoge luchtvochtigheid. Het was op dat moment zelfs nog erg mistig, wat een beetje een Kafka-achtige sfeer gaf.
Om half zes stopte er een taxi, waar we dan toch maar vast ingestapt zijn, zodat we om kwart voor zes voor het guesthouse stonden. Na wat geaarzel toch maar de (grote) tuin ingelopen, in de hoop dat we daar ergens een bankje zouden vinden om te wachten tot er iemand zou ontwaken. Maar... we hadden natuurlijk buiten de honden gerekend, die prompt in groot koor begonnen te blaffen, waardoor niet alleen de eigenares maar waarschijnlijk het hele guesthouse wakker is geworden!
Het vrouwtje was eerst even in paniek, maar toen we hadden uitgelegd wat er aan de hand was, heeft ze nog snel even een voorlopige kamer klaargemaakt, zodat we 'konden rusten'. Schattig he.
Het guesthouse is het Baan Lotus Guesthouse, een prachtig, in teakhout opgetrokken huis (of eigenlijk twee huizen), waarin zich de kamers bevinden. Een lap tuin er omheen, en aan de achterkant een grote vijver met bloeiende lotusbloemen, waar onze kamer op uitkijkt.
Het vrouwtje praat als een sprekende vertaalcomputer, woordje voor woordje, maar ze komt er heel goed uit met het Engels.
Voorlopig hebben we er twee nachten geboekt, en dan zien we wel verder. We moeten wel weer even acclimatiseren, het is hier zoveel warmer en vooral benauwder dan waar we net vandaan komen.
Vorig jaar waren we hier in Ayutthaya ook al een paar dagen geweest, deze plaats is vooral bekend om de vele mooie tempels en ook tempelruines.

Adieu Pai

Pai is leuk, dat hebben we gemerkt in de afgelopen week. Maar het dorp of als je wilt 'stadje' ligt tamelijk hoog in de bergen. Dat betekent ongeveer dat we hier 4 seizoenen hebben in 24 uur: 's middags heet, boven de 30 graden, maar zodra de zon achter de bergen is verdwenen zakt de temperatuur razendsnel tot mogelijk slechts enkele graden boven nul in de vroege ochtend. Je moet je 4 keer per dag verkleden om de temperaturen te weerstaan. De rust hier was een verademing na het hete en drukke Chiang Mai. Maar toch maar besloten om weer wat zuidelijker te gaan waar het klimaat meer gelijkmatig is en na veel overwegen hebben we besloten naar Ayuthaya te gaan morgenmiddag. Via Chiang Mai en dan met de nachtbus naar Bangkok en vervolgens een trein naar Ayuthaya. Derhalve morgen geen nieuw bericht.

auwauw... m'n voetjes!

Eh ja, nadat we vandaag minstens 20 km te voet hebben afgelegd, mag ik wel even 'auwauw' zeggen, haha. We hebben een prachtige wandeling gemaakt, voor de verandering eens vroeg vertrokken, toen het nog fris was, zodat we het eerste stuk (de berg op) nog in alle koelte konden afleggen.
Willem had gisteren al het eerste gedeelte verkend (tot en met het Chinese dorpje), dus dat stukje kan ik overslaan met de beschrijving. Dat dorp is eigenlijk voor de helft Chinees, de andere helft is Lisu-bevolking, een van de zogenaamde bergstammen. Vroeger leefden deze mensen erg geisoleerd, maar nu ligt er een weg naar toe en is alles natuurlijk wel veranderd. Bovendien is in 2004 er een grote overstroming geweest, waarbij het halve dorp is weggespoeld. Dus veel mensen wonen nu in nieuwe, stenen huizen.
We zijn het dorp uitgelopen via een weg waarvan we dachten... dat het de goeie weg was.... haha, maar zoals gebruikelijk hier klopte de kaart weer langs geen kant. De weg werd smaller, werd een paadje, en toen hield ook het paadje op. Inmiddels hadden we alweer een flinke afstand afgelegd en we hadden het gevoel dat we aan het einde van de wereld zaten. Prachtige vergezichten, heel veel bananen- en andere fruitboomgaarden, veel velden met o.a. knoflookteelt, heel af en toe in de verte een huisje. Dan toch maar teruggekeerd naar de oorspronkelijke weg en nu wel de juiste route gevonden. Daarbij zijn we nog een aantal dorpjes gepasseerd, tot we uiteindelijk weer op de doorgaande weg naar Pai bleken te zijn. Echt verdwalen kan niet, maar je kunt wel heeeeeel ver verkeerd lopen!

De magen en/of buiken zijn een beetje uit hun doen, gelukkig niets ernstigs en we hebben er weinig last van, maar toch een beetje uit je gewone doen. Daarom is Els een beetje bij huis gebleven en ikzelf heb vanmiddag een eindje gelopen.
Enkele kilometers buiten Pai ligt een Wat en nog een paar kms verderop een zgn. Chinese Village.
Het Wat was niet zo erg interessant, maar wel een prachtig bouwwerkje op het water; bovendien kon je er lekker in de schaduw zitten onder de heilige boom!
Toen verder omhoog naar het chinese dorp: inderdaad wat chinese versieringen en typische winkeltjes bij elkaar, maar verder daarachter toch weer de echte thai huizen. Maar wel leuk om gezien te hebben.

Zwemmen...

Gelukkig bleek er ook hier in Pai een zwembad te zijn! We hebben er een gevonden, net buiten het dorp, op loopafstand. Mooi aangelegd, met planten en een zonneweitje erom heen en heerlijk rustig. Zoals te verwachten geen Thaise mensen te zien, alleen westerlingen.
Ik moet nog steeds iets vertellen over de mensen die we hier aantreffen, het is toch wel een groot verschil met Chiang Mai, ik heb het dan wel over westerlingen. In Chiang Mai zagen we nogal wat mensen die net als wij aan het overwinteren waren, dus niet meer zo piep, plus veel (vooral mannen) die hier zijn blijven plakken aan een Thaise en hier dus wonen. Natuurlijk ook veel jonge mensen uit werkelijk allerlei landen, die meestal maar een paar dagen hier blijven en dan weer verder trekken.
Hier in Pai bestaat het Westerse publiek vooral uit jongeren, en we hebben ontdekt dat er weer een generatie 'jonge hippies' ontstaan is. Ze zien er ongeveer allemaal hetzelfde uit, met dreadlocks, tatoeages, en een constante 'peace' smile op hun gezicht. Zoals 'Bram', je weet wel, van Paul van Vliet.... Er zijn er veel met muziek bezig, sommigen hebben een gitaar bij zich. Ze zijn allemaal heel lief voor elkaar en gelukkig ook voor andere mensen, doen geen vlieg kwaad, bij het zwembad leren ze elkaar kunstjes zoals handstand, radslag, en wat Tai Chi-achtige bewegingen.
Zo, dat was even een stukje achtergrondinformatie. Over de 'mannen-met-Thais-vrouwtje' een andere keer, we kunnen er langzamerhand een boek over schrijven.

Phaembok Village

Het landschap hier in het noorden van Thailand is zoooo mooi, met de akkerbouw, het tropisch woud, de kleine dorpjes, de bergen en valleien. We hebben er vandaag volop van genoten.
Als we opstaan rond 08:00 - ik moet zeggen "als Els opstaat rond 08:00", ik draai me dan nog eens om - lijkt het een koude, mistige dag te zijn. Reden genoeg dus om je nog eens om te draaien! Maar ergens tussen 09:00 en 10:00 breekt de zon door en weg is de mist en is het weer gelijk warm met een helder blauwe lucht. Dus vroeg weg is er niet bij, veel te koud nog op de motorbike.
We zouden naar een waterval gaan en daar verder eens een flinke wandeling maken. De waterval lag aan een zijweg van de weg naar Chiang Mai, niet zo moeilijk, dachten we... Maar we zijn er drie keer langs gereden voor we de juiste weg gevonden hadden. De vermelding was alleen in Thai letterschrift, dus konden we het niet lezen en hadden bovendien de afstand verkeerd ingeschat. De wegenkaarten hier zijn 'not on scale' zodat het altijd gokken blijft. Maar we hebben het juiste weggetje gevonden, de motorbike gestald en zijn gaan lopen naar de Phaembok waterfall. Die hebben we meer gezien, maar blijft toch wel leuk. En vandaar verder doorgelopen naar het bergdorpje Phaembok Village, 5 Km. verderop. Moe en hongerig kwamen we daar aan, maar we hebben 'iets' gevonden waar we konden eten. "Restaurant" zou een te groot woord zijn. Een zeer charmante en stijlvolle dame bracht me mijn geliefde Thai noodle soup en voor Els vleesballetjes in een bouillon. Ongevraagd kregen we ook nog een dessert: een gel van cocosmelk en puree van cocos, heel lekker. De rekening? Zij vroeg ons 10 Baht! (0.20 Euro) In Pai kost het meestal 25 tot 35 Baht, voor alleen een soup. En toen weer terug door dat prachtige zonovergoten landschap, over een weg die plaatselijk aardig steil was, dus een hele klim. Maar zulke tochten over weggetjes waar het werkelijk meestal doodstil is, zijn onuitwisbare ervaringen.

Pai Canyon

Nadat we eens flink lang geslapen hadden (we moesten een nachtje inhalen)zijn we er vanmorgen met de motorbike op uit getrokken. We wilden een flinke wandeling gaan maken in de Pai Canyon, die een kilometer of tien buiten het dorp ligt. Na eerst een bezoekje aan een gloednieuw koffiehuis en een kijkje bij de 'Second World War Memorial Bridge' parkeerden we de motorbike bij de ingang naar de Canyon. Wat we daar zagen, had ons al moeten waarschuwen: de drankjesverkoper had een bordje aan zijn hutje opgehangen: 'God protects you' en een paar meter verder: 'God loves you'. Ik dacht nog dat het een uiting was van een overenthousiaste Christen (de zendelingen en/of missionarissen hebben hier flink gewerkt, want in deze bergstreken zijn er nogal wat Christenen), maar nadat we een steil paadje naar boven gevolgd waren, kwamen we aan bij de eigenlijke Canyon, en toen kregen die bordjes ineens een andere betekenis! We stonden op een prachtig uitzichtpunt en zagen de paadjes die vandaar vertrokken. Een heel bizar stukje landschap, waar de rotsen een soort ribben gevormd hebben, waardoor het canyon-idee ontstaan is. Ik weet niet of jullie het op de foto's goed kunnen zien, maar het eerste pad was ongeveer 40 cm breed, met aan weerskanten steile afgronden. Tja, daar stond ik dan. Ondanks de verzekering van 'God's protection' vond ik dat toch wel erg heftig en heb ik hartelijk bedankt voor de eer! Willem is niet te stuiten en ging er dus wel over, en ik kreeg al buikpijn als ik ernaar keek! Achteraf gezien hoefde ik me er niet voor te schamen, want ik zag nog heel wat (veel jongere) mensen die daar toch ook voor bedankten... Toen Willem terug was van zijn expeditie (erg veel verder kon hij aan de overkant ook niet komen) zijn we een ander paadje ingeslagen dat er iets veiliger uitzag. We hebben dan toch nog een prachtige wandeling kunnen maken, steil en wat 'glad' door losliggend zand en steentjes, maar met vergezichten die de moeite waard waren.
Daarna hebben we de tocht met de motorbike voortgezet naar de Hot Springs. Voor de officiele toegang tot de weg ernaar toe, lagen er al wat poeltjes waar je het water uit de grond zag borrelen en de stoom ervanaf zag komen. Grappig dat die hotsprings overal ter wereld hetzelfde stinken: een vies 'rotte-eieren-luchtje'. Bij de bron was nog een hele groep Thaise meiden bezig foto's te maken, op de manier zoals ze dat hier allemaal doen: 'allemaal lachen naar de camera, cheeeese'. Willem kon natuurlijk niet nalaten om van de gelegenheid gebruik te maken en er ook even een foto van te maken, wat zeer gewaardeerd werd!
De officiele toegangsweg hebben we verder maar voor gezien gelaten, aangezien ze daar alweer 200 Bath p.p. voor vragen aan buitenlanders (tegen 40 Bath voor de Thaise mensen. Dat lijkt misschien niet veel (ongeveer 4 Euro), maar wij rekenen hier in Thaise prijzen en dan is het belachelijk veel, temeer daar nu in alle nationale parken die prijs gehanteerd wordt, soms zelfs het dubbele. Volgens Boeddha moeten we ons niet ergeren en niet boos worden, maar soms kost dat toch wat moeite (gisteren ook al, foei toch)! Voor die vierhonderd Bath kunnen we weer vier dagen een motorbike huren.
Onze tocht ging verder nog door kleine dorpjes en langs een stuk of vijf olifantenkampjes. Heel wat anders dan het olifantenkamp in Chiang Mai, hier zijn per kampje maar zo'n vijf, zes olifanten, eigenlijk puur voor de toeristen, om een ritje mee te maken.
Aan een zijweggetje zagen we plotseling een grote groep mensen zitten en staan, rondom een 'crematiewagen', een soort platte kar waarop een feestelijk versierde doodskist staat, die later vervoerd wordt naar de crematieplaats. Zoals we al vaker hebben gemerkt, heerst er nooit een 'begrafenisstemming', het hele dorp verzamelt zich bij zo'n gelegenheid, er wordt gegeten en gedronken, gepraat en gelachen. Maar de mensen hier gaan er dan ook van uit dat de overledene weliswaar nu hier weg is, maar dat zijn ziel binnen de korste keren weer ergens terug is. Dus wuiven ze hem uit met veel goede wensen en veel versierinkjes (zie foto's).

Een dagje Myanmar???

Ja, die visa: wat een gedoe! Gisteravond om 10:00 met een minibus naar Mae Sai aan de grens met Myanmar. Dachten we; halverwege de reis hoorden we van de thai chauffeur (die 'some english' sprak) dat de reis naar Laos voerde. Wij in opperste verwarring en met ons nog een nederlander (die ook in France woont) De chauffeur kon het niet uitleggen, wij konden het niet vragen, maar uiteindelijk werd toch duidelijk dat hij eerst naar de grens met Laos zou rijden en daarna naar Mae Sai bij de birmaanse grens. Je zou het een drielanden punt kunnen noemen, maar wel 3 uur rijden van elkaar!
Wat geslapen in de bus, niet al te veel en om 04:00 aan de Mae Kong River die de grens vormt met Laos. En daar stapten 3 mensen uit die naar Laos wilden. Toen door naar Mae Sai waar we aankwamen toen het licht werd om 07:00. Na het ontbijt dus op naar Myanmar. Helaas, het loket voor farangs ging pas open om 08:00. Nou, het hele gedoe ging allemaal zo ambtelijk, met veel stempels, handtekeningen, nrs. uit de computer halen enz. Hetzelfde bij de entree in Myanmar: kaartje schrijven met je naam etc., stempeltje, passport ingenomen, kaartje terug, doorlopen en uiteindelijk nadat je gefotografeerd was, kreeg je je passport weer. Toen weer terug naar Thailand, nou de rest kan je wel raden....
In Myanmar dus maar even geweest, hoewel er veel winkeltjes enz. waren, maar om 09:00 moesten we weer terug zijn bij de bus.
De terugtocht was heel erg mooi, maar helaas geen foto's kunnen maken door de ramen van het busje door het donkere glas. Over bergen, door dalen, langs die prachtige terrasachtige rijstvelden tot aan de rand van het oerwoud, de tempels en de gigantische buddhabeelden op de bergen, over de bergkammen, door de dorpjes. Helaas waren we wel moe van die afgelopen nacht, dus de ogen vielen zo nu en dan wel toe....
Maar gewoon een onvergetelijke trip. 340Km van Myanmar naar Pai, 7 uur over gedaan over prima wegen, wegen met flinke gaten, steil hellend of dalend.
Maar gelukkig kunnen nu in Thailand blijven tot 11/02/08.

Room-run en visa-run

Deze morgen zijn we verkast naar het guesthouse waar we gisteren ons oog op hebben laten vallen, Mr. Jan's Guesthouse. Dat was nog even een spannende zaak, want je moet er als de kippen bij zijn, 's morgens vertrekken er meestal wel wat mensen en als je op tijd bent, kun je een keuze maken uit wat er vrij komt. Dus zaten we om half negen al met Mr. Jan en familie rond een kampvuurtje z'n eigen bereide kruidenthee te drinken, in afwachting van wat er komen ging. We hebben een leuke semi-bungalow gevonden, met een ruime kamer en een eigen terrasje met stoelen, helemaal zalig. Het uitzicht vanaf het terras is op de tuin (die wel haast een park lijkt), bekijk de foto's maar, dan weet je direct hoe we er bij zitten.
Zoals je op die foto's kunt zien, is het hier 's avonds, 's nachts en 's morgens vroeg behoorlijk koud, een dikke trui en dat kampvuurtje waren geen overbodige luxe. De Thaise mensen lopen helemaal ingeduffeld, tot en met sjaals, ijsmutsen en handschoenen.
Vanavond na het eten hebben we nog een heel leuk fenomeen ontdekt: de Coffee-mobile! Een mannetje in een oud Volkswagenbusje dat hij heeft ingericht als koffie-keukentje, zit daar achter elkaar de heerlijkste espresso's, capocino's en andere zaligheden klaar te maken. Elk koffietje wordt met aandacht, liefde en zorg bereid!

Vanmorgen hadden we dus de Room-run en nu zijn we in afwachting van de Visa-run, we moeten om half tien bij het vertrekpunt zijn, om tien uur vertrekken, in een ruk door naar Mae Sai (bij de grens met Myanmar), daar even de grens over en een stempeltje halen, dan weer het busje in en terug naar Pai, waar we morgenmiddag om vier uur weer hopen aan te komen. Voorzien van koekjes, snoepjes en water zullen we dat wel overleven, maar leuk is anders natuurlijk.

Rondje Pai

Vanmorgen op zoek gegaan naar een ander guesthouse. Gistermiddag al wat rondgekeken en vergeleken en daar was er een bij die wel leuk leek: Guesthouse Jan! Maar niet alweer een guesthouse met een nederlandse eigenaar, nee de thaise eigenaar heet (vermoedelijk) Jan. Een aardige vent die de ruimte tussen de kamers en bungalows heeft opgevuld met een kruidentuin. We hebben een paar kamers gezien en het zag er heel proper uit. We gaan morgen verkassen.
Overigens was het een hele tour om het guesthouse terug te vinden. Het is niet zo groot hier maar we hebben de halve morgen moeten zoeken maar nu kennen we de weg!
Vanmiddag een wandeling gemaakt naar een Wat op een paar Km. afstand, tegen de berghelling en daar genoten van het uitzicht over Pai.
Dat we hier eindelijk eens flinke wandeltochten kunnen maken hebben we alvast ontdekt.

Een paradijsje op aarde

Ja, we hebben het geloof ik gevonden hoor, dat paradijsje op aarde. We zitten sinds deze namiddag in Pai, een klein dorpje met 3000 inwoners, op 130 km van Chiang Mai, gelegen in een dal tussen de bergen, ligt op 600 meter hoogte temidden van prachtige natuur.
Vanmorgen rond 9 uur werden we bij het Awana opgehaald door een minibusje, dat ons met 8 anderen plus de nodige bagage naar Pai zou brengen. Het is een rit van drie uur lang haarspeldbochten draaien, een prachtige route, maar helaas was niet ieders maag daartegen bestand! Gelukkig hadden wij nergens last van.
Het is een echte verademing om hier te zijn, na de drukte van Chiang Mai. Hier is alles op loopafstand, dus geen busjes of tuktuks. Er heerst een zeer relaxed sfeertje, de mensen zijn supergemoedelijk, het is gewoon gezellig en mooi bovendien. Na een paar uur besloten we al dat we hier voorlopig wel een tijdje zullen blijven. We hebben twee nachten geboekt in guesthouse 'Breeze of Pai'. Waarschijnlijk zullen we nog wel verkassen, de kamer is nogal somber en de bungalowtjes op hetzelfde terrein zijn wat te duur. Maar er zijn zoveel guesthouses, dat we zonder problemen iets anders kunnen vinden, morgen gaan we op ons gemakje wat rondkijken.
Eventjes wennen is wel dat de temperatuur hier wat lager is, wat we vooral 's avonds goed merken, we zullen nog een trui nodig hebben!
Verder hebben we onze noodzakelijke 'visa-run' geregeld. We hebben een visum voor 2 x 60 dagen, maar moeten na ten hoogste 59 dagen een keer het land verlaten om een stempeltje aan de grens te kunnen halen, zodat we weer 60 dagen mogen blijven. Beetje belachelijke regeling, maar ja, het moet nu eenmaal. Dat betekent dat we vrijdagavond om 22.00 weer in een minibusje stappen, daarmee naar Mae Sai rijden (aan de grens met Myamar), daar even de grens over en vervolgens weer linea recta terug naar Pai, waar we zaterdagmiddag om 16.00 uur weer aankomen, pffffffff. Leuk is anders!

Sawadipimai

Dat betekent: 'Happy newyear' in Thai of in gewoon nederlands 'Gelukkig Nieuwjaar'
En dat wensen Els en ik al onze trouwe lezers en gastenboekbezoekers van dit blog.
Voor ons geen oliebollen op oudejaarsavond maar een heerlijke schotel 'Beef with mushrooms, veggies and cashewnuts with chinese rice' een lekker Singhabiertje en een Spy Wine Cooler in plaats van champagne, maar niettemin hebben we een leuke avond gehad. We zijn naar de brug over de Mae Ping River gelopen waar het officiele vuurwerk zou komen at midnight. Rondom ons heen honderden heteluchtballonnen als bij het Loi Krathongfeest, overal vuurwerk (te koop en in de lucht). En om 12 uur dus het grote werk. Vier,vijf, zes grote knallers tegelijkertijd maar ook aan de rest van de hemel veel vuurwerk boven heel de stad. Gek vonden we wel dat de thai allemaal gewoon bleven kijken om 12:00 en geen gekus, omarmen of wat voor vorm van emotie dan ook bij de jaarwisseling.
Daarna nog een Mai Tai cocktail gedronken in het cafe The Wall van Herman, die een aantal serveersters had die meer aan het go-go dansen waren dan serveren!
Deze nieuwjaarsdag was dus ook voor ons een luierdag en een vreemde dag: voor het eerst in die zes weken hier was de lucht bewolkt! Waarschijnlijk van de kruitdampen, maar dus geen zon. Maar een prima dag om een siesta te houden, een boodschapje te doen, want niets hoefde.
Morgenochten staat het busje voor om naar Pai te reizen, zo'n 3 uur ten noorden van Chiang Mai. Let wel: 3 uur is geen 300 Km, maar veel minder vanwege een bochtige weg.