Het leven zoals het is ... in een Thais ziekenhuis

Ik had jullie nog een verhaaltje beloofd over het leven in een Thais ziekenhuis. Al geloof ik dat het merendeel van de Thaise bevolking waarschijnlijk nooit een ziekenhuis op deze manier te zien krijgt. Als buitenlander word je automatisch op een VIP-kamer gelegd, er wordt echt niet eerst gevraagd of je een eenpersoonskamer, of een eenvoudige kamer of iets luxeuzer wilt. Nee hopla, je bent gewoon vanzelf VIP. Nu, in een ziekenhuis verblijven is nooit echt leuk natuurlijk, maar het moet gezegd worden, op deze manier is het wel minder vervelend.
Er zijn natuurlijk veel overeenkomsten met alle ziekenhuizen ter wereld, maar toch ook wel een aantal opmerkelijke verschillen.
Het verplegend personeel, om mee te beginnen. Ik weet niet of ze voor die VIP-afdeling ook speciaal geselecteerd personeel nemen, maar de verpleegsters die je daar ziet rondwandelen konden zo uit een modeblad gestapt zijn. Stuk voor stuk vreselijk knappe gezichtjes, gekleed in een wit, strak aansluitend bloesje en een strak kokerrokje tot een eind boven de knie en schoenen met hakjes. Plus een soort kapje dat het allemaal nog mooier maakt. Voor mij de grote vraag: hoe kunnen die meiden werken in zo'n outfit?? Het is toch niet voor niets dat bij ons al jaren geleden de ongemakkelijke stijve uniformen zijn afgeschaft en de meesten nu rondlopen in comfortabele broekpakken?
Maar.... wat later ontdekte ik dat er ook wel verschillende categorieen bij het verplegend personeel zijn: je hebt er de 'glamour-vrouwtjes' in het wit, blijkbaar de hoofdverpleegsters en hun vazallen; dan de wat minder belangrijke in het blauw, sommige ook nog met kokerrokje, anderen met broek; dan de hulpjes (meer de echte werkpaarden) in weer ander blauw met broek. Dan zijn er nog veel verschillende kleurtjes voor de meisjes die de handdoeken ophalen, meisjes die de glazen verwisselen, meisjes die weer nieuwe handdoeken komen brengen, meisjes die de bedden verschonen, en de poetsvrouwtjes in het knalgeel.
Communicatie met het personeel verliep wat moeizaam. De meeste verpleegsters kennen wel een paar woordjes Engels, maar vooral die woorden waarmee ze vragen moeten stellen die met ja of nee beantwoord kunnen worden. Probeer je zelf iets te vragen, of wat meer uitleg te geven, dan wordt hun gezicht ' blanco', zoals ik dat altijd noem, dan volgen ze dus niet meer. De 'hogere' verpleegsters kennen wel iets meer Engels, daar kon soms een eenvoudig babbeltje mee gehouden worden. Gelukkig kenden de dokters wel goed Engels en waren ook goed te verstaan.
De befaamde Thaise glimlach was er ook hier bij bijna iedereen, al moet gezegd worden dat zoals overal ook hier er wel een paar 'bitchen' bijliepen. Er was er een bij die nog geen woord tegen mij gezegd had, maar toen Willem binnenkwam... een en al glimlach en vriendelijkheid!
Tja, die Willem, het was natuurlijk voor hem ook niet leuk, die hele situatie, maar voor hem werd dat toch wel goedgemaakt als hij me kwam opzoeken: elke keer kwam hij glunderend de kamer instappen, nog nagenietend van al het moois dat hij in de gangen was tegengekomen!
Het ziekenhuis zelf: een schitterend uitgevoerd gebouw, prima geoutilleerd, maar vooral ook zo mooi en kleurrijk ingericht! De immens grote hal waar je binnenkwam gaf toegang tot verschillende poliklinieken, wel 4 of 5 loketten Pharmacy, een informatiebalie (ook een apart voor buitenlanders), enz. Er stonden grote gemakkelijke banken uitgevoerd in groen, roze, lila, geel, zelfs de brancard was paars. Verder overal bloemen, versieringen, foto's van de koning, boeddha-beeldjes, offerhuisjes. Ook op de X-ray afdeling weer schattige versieringen, schilderijtjes, bloemen.
Wat ook wel een verschil was: hier geen sprake van 'ziekenhuis-eten', elke morgen kwam er een dietiste langs met uitgebreide menu-kaarten waar je een keuze uit kon maken. Allemaal erg luxe, van enorme continentale ontbijten tot en met de heerlijkste Thaise schotels. De dietiste was wel op de hoogte van wat ik mocht hebben, en gaf dat aan voor de keuken.

Vrijdagavond kreeg ik te horen dat ik zaterdag naar huis mocht. Dus stond ik zaterdagmorgen om 8 uur al gepakt en gezakt klaar. Ja, dat viel dus tegen. Door alle administratieve rompslomp (dat is toch ook overal hetzelfde hoor!) konden we pas 's middags om half zes vertrekken! Was gedeeltelijk ook wel te wijten aan Eurocross in Belgie, waar ze 1. een fax waren kwijtgeraakt, 2. dan de mutualiteit niet meer om toestemming konden vragen ('moet ik dan hier tot maandag blijven tot de mutualiteit weer eens aan het werk gaat??') en 3. zelf niet teveel initiatief namen om alles op te lossen, uiteindelijk ben ik zelf maar met ze in de clinch gegaan via de telefoon.
Dan kreeg ik nog een zootje medicijnen mee en een afspraak bij de 'darmen-dokter', die volgende week nog een follow-up wil doen. En.... we mochten vertrekken, hehe.

En nu voel ik me weer kiplekker, blij dat alles achter de rug is. We genieten weer van het zalige weer (niet te warm, hooguit zo'n 27 graden en 's nachts tot 14 graden). Voor ons prima, maar de Thai zelf lopen allemaal te bibberen en te klagen dat het zo koud is!