"What a wonderful world" dacht ik toen ik gisteravond hier door Chiang Mai liep tijdens de processie. Je komt zintuigen tekort om alle indrukken hier in je op te nemen. Gisteren heeft Els daar al een en ander van verteld, ik kan haast geen woorden en superlatieven vinden om mijn ervaringen te delen met jullie.
Stel je voor: de optocht met de schitterende praalwagens met veel licht (erg belangrijk voor de Thai), daarachter een vrachtwagentje met een aanhanger waarop een puffende diesel voor de electriciteit zorgt, met allerlei mannetjes die de kabels in de gaten moeten houden, zowel die tussen de auto en de praalwagen als de bovenleidingen waar soms niet onderdoor gegaan kan worden. Dus met lange bamboestokken die kabels omhoog drukken: kortsluiting en een stuk van de weg in het donker! Wonderwel duurt dat slechts enkele minuten. Dan volgen in de stoet tientallen thaise vrouwen in de traditionele zijden kleding met het klathong bloem-stukje in de hand, dan weer een groepje die muziek maakt, acrobatische bewegingen maakt, jongens met een platform op de schouders met daarop een thaise schone met verfijnde bewegingen en de 'eeuwige' glimlach. En dat alles en nog veel, veel meer in een entourage van honderden, nee, duizenden heteluchtballonnen in de lucht, het vuurwerk overal rond om je heen: werkelijk een unieke ervaring.
Het lijkt allemaal chaotisch te verlopen maar is toch gediciplineerd: geen enkele uitwas of dronkenschap gezien. Ja, en met al dat vuurwerk verliest er toch wel eens iemand een hand of een oog, zo lazen we in de krant, ondanks de overheidscampagne om voorzichtig te zijn...
De foto's geven hopelijk een beetje indruk van het evenement; ze zijn genomen om het feest niet te vergeten, voor ons als geheugensteuntje maar de emotionele waarde voor ons is niet over te brengen.
De avond werd afgesloten met een spetterend vuurwerk boven de Ping River: de aaaah's en de oooh's van het publiek waren zeer terecht!
