Hier zit ik dan, weer vertrouwd achter m´n eigen computer in m´n eigen huisje. Toch wel weer heel fijn om thuis te zijn, ook al hebben we drie fantastische maanden gehad.
Willem blijft nog twee dagen in Parijs, voordat hij doorreist naar huis.
Zondagmorgen om 9 uur (dat was 3 uur in de morgen Europese tijd) werden we door een taxi bij ons hotel in Bangkok opgepikt en naar de luchthaven gebracht. Vooraf hadden we ons nog even de luxe gegund van een heerlijk ontbijtbuffet, zodat we er even tegen konden.
Precies op tijd vertrok het vliegtuig richting Bahrein, een vlucht van ongeveer 7 uur. Gulf Air is een prima maatschappij, het enige nadeel is dat ze nogal eens de vluchtschema´s wijzigen. Dat was nu ook gebeurd, we hadden op voorhand al te horen gekregen dat we in Bahrein maar liefst tien uur op de aansluiting moesten wachten. We hadden er niet veel hoop op dat we uit de transitzone zouden weg mogen, maar toch maar eens even gaan vragen. We werden doorverwezen naar een balie waar al een flinke rij stond aan te schuiven, maar we hadden geen flauw idee wat ons te wachten stond. Na een uur aanschuiven kregen we een papiertje in de handen gedrukt, uitleg werd er niet gegeven, alleen een doorverwijzing naar Immigratie. Alle passagiers die ook door naar Parijs moesten, liepen met grote vraagtekens op hun gezicht rond. We waren dan ook aangenaam verrast toen bleek dat ze voor iedereen een visum, een hotelkamer en een gratis diner hadden geregeld! Na nog een half uurtje wachten kwamen er een aantal minibusjes die ons naar het hotel brachten.
Dat was wel een vreemde ervaring, daar reden we ineens door Bahrein, een piepklein Golfstaatje, waar we eigenlijk niets vanaf wisten. Alhoewel er overal grote foto´s hingen met enthousiaste kreten dat Bahrein zo´n fantastische stad is om te wonen of vakantie te houden, vonden we er niet veel moois aan. Wat we gezien hebben was allemaal hoogbouw, met als uitschieters een paar enorm hoge flatgebouwen met een speciale vorm (beetje banaan-achtig). (Ook toen we later een rondje door de straten bij het hotel maakten, vonden we het bar ongezellig daar. Het hotel was sjiek, in koloniale stijl gemeubileerd, met een reusachtige badkamer en... gelukkig een goed bed, waar ik toch nog een paar uurtjes heb kunnen slapen.
Om half twaalf ´s avonds werden we weer opgehaald door de minibusjes, terug naar de luchthaven en daar ... weer wachten, zucht. Het vliegtuig zou om half twee vertrekken, dat werd bijna een uur later omdat juist bekend was geworden dat er in Parijs op de luchthaven gestaakt werd! Het was dus even onzeker of we wel in Parijs konden landen. Maar gelukkig kwam het allemaal goed en de vlucht verliep zo vlot dat we toch om 7 uur ´s morgens op het vliegveld Charles de Gaulle landden.
Daar hebben we samen nog even koffie gedronken en toen was het tijd om afscheid te nemen, Willem vertrok naar zijn hotel en ik met de taxi naar de Eurolinesbus. Daar was ik al om negen uur en moest dus .... wachten... tot half twaalf. En kkkkkoud dat het daar was, brrrrrr! Het kantoor van de Eurolines ligt in een soort parkeergarage, het tochtte er, er was nergens verwarming, zelfs geen cafétje of restaurant, alleen een soort snackbar die af en toe even openging. Een echte anticlimax dus!
De bus vertrok keurig op tijd en had nergens vertraging tot.... vlak voor Antwerpen, waar we ongeveer een uur vaststonden in een enorme file.
Eind goed, al goed: in Antwerpen stonden Lon en de kleine Jesse me op te wachten en na een heerlijk maaltje in Hoboken stapte ik om half negen m´n eigen huisje weer binnen, wat een feest!
Dit is dan mijn laatste verhaaltje in dit blok, ik vond het heel leuk om op deze manier onze ervaringen vast te leggen. Uit jullie reacties bleek dit ook wel in goede aarde te vallen, bedankt allemaal!
