Nog even iets over de beklimming van de 'berg' op dit Angthon-eiland.
Als je aankomt op dit eiland is er een strand, een groot grasveld met een handjevol huizen en de palmen. De verwijzing naar het pad staat goed aangegeven en lijkt uitnodigend om de tocht te beginnen: brede treden voeren naar boven. Maar al heel snel werd het moeilijker en moeilijker, maar na 150 meter werd er een eerste uitzichtpunt bereikt wat al goed de moeite loonde. Totaal is het 'pad' zo'n 500 meter.
Het tweede gedeelte kon je geen pad meer noemen. Er hing een dik touw langs het denkbeeldige pad en je moest van steen tot steen je eigen weg zoeken, waarbij het touw een leidraad en houvast vormde.
Onderweg steeds meer mensen die het af lieten weten, maar ik ben toch maar doorgegaan. De laatste 100 meter was slechts voor de doorzetters: kale, steile rotsen alsof ik met het echte alpinisme bezig was. Maar als je dan toch boven bent aangekomen, geheel doorweekt van het zweet, is het uitzicht werkelijk fantastisch.
Voordeel was ook wel dat er slechts 2 mensen boven waren: alle anderen hadden het opgegeven. Nadat ik wat uitgerust was en foto's gemaakt had moest ik toch weer naar beneden. De foto's geven een beetje idee hoe het 'pad' eruit zag.
De weg terug ging toch iets gemakkelijker: als Tarzan slingerde ik van tak tot tak en touw. Een leuk voorval onderweg was een groep Taise meiden. Ze zijn niet op de top geweest, maar hadden mij daar gezien. Belangstellend vroegen ze hoe oud ik was en ze wilden met me op de foto! Een 'papa' die deze klim heeft volbracht was toch wel heel wat. En dat vond ik zelf eigenlijk ook wel.
Nu, de volgende dag, voel ik nog mijn benen, maar dat heb ik er graag over gehad.
